Sevgilim
Beni, ucu bucaðý olmayan bir nehir düþün
Bulduðunu zannedip
Sonsuzlukta kaybolan.
Geceyi hecelere bölsem küser bana güneþ
Ben ki seni içime hapsetmiþim
Ne kalan memnun yerinden, ne giden.
Ýçimi kemiren bu telaþ, yitirilmiþlik
Sana dair ne varsa koptu içimden
Bir bilsen ne kalabalýk ruhum
Kapýlarý sonuna kadar açanda sendin
Sonsuzluða kapatanda sen.
Bir garip martý içim
Galata da süzülen.
Meskûn sokaklarýnda kaybetmiþliðim var
Baðýra baðýra içime söylediðim þarký dilimin ucunda
“ Beni kör kuyularda merdivensiz býraktýn”
Ýstanbul’un yedi tepesi zindan
Bense zindanýnda açan hercai bir çiçek
Gülsen, belki yeniden dirilecek
Bana bahar sonsuz köþe bucak.
Sana gülmeyi öðreten olmadý belli ki
Olmalý mýydý
Kýsmet belki
Olmadý.
Þimdi benim için gülümse
Sana sonsuz kahkahalarla geldim
Beni kapýndan geri çevirme
Gülümse!