Ölüler beklemez
Düþünürüm.
Düþünürüm’ de derler bana, biraz daha dayan.
Hele kýþ geçsin güneþ açsýn, bahar bir gelsin toprak falan ýsýnsýn.
Belki, o zaman!
Ölüm zamaný beklemez, sanki bilmiyorlar bunu.
Yüzlerime bakýp, bakýp
Kendilerine göre hesap yapýyorlar,
Böyle bir þey olur mu?
Düþünürüm.
Dýþarýda soðuklar, kar kýþ kýyamet insanýn içine iþlerken.
Bile ölür insanlar
Oysa ölüler, üþümez
Ölen insan!
Ýster kar yaðsýn ister ayaz olsun, üþüdüðünü hissetmez titremez bile
Soðuktan.
Yeter’ ki olsun üstünde, birkaç metre bez.
Biraz da toprak, hiç fark etmez üþümez ölmüþ olan.
Düþünürüm.
Kim gelir kim giderdir bu soðukta.
Kimin umurundadýr, ölmüþüm kimsesiz bir garip gibi yaðmurda yaþta.
Derlerdir.
Cenaze hizmetleri vardýr nasýl olsa
Gelen de sað olsun gelemeyen’ de yeter’ ki hakkýný helal etsin bana.
Hele’ ki yeri uzaksa, gelecek durumu yoksa.
Uzaktan, uzaða bir duasý, yeterdir bana.
Gelemeyen, bir arkadaþ dostsa…
Ahmet Yüksel Þanlý er