Geç mi kaldým ne? Bu güneþ bu kadar gecikmemeliydi. Üþümemeliydim oysa, /endiþesinde bir rüzgar okþarken tenimi. Geçmi kaldým ne? Hangi karanlýk, hançerini saplar ciðerimi bilinmez. Bilmez misin? Alaca fikrinde göklerin, rüzgara karþý türkü söylenmez.
Geç mi kaldým ne? Cezasýnda kýyam ederken sözlerimin ünlemi, Ömrümün çetelesinden düþeceksin diye korkarým. Korkarým ki serin sularýnda gözlerimin, Sýrýtacak kalemi bu þiirin diye korkarým. Oysa; Saçlarýna kýraðý düþmüþ gençliðimin üzerine. Depreminde sallanan yüreðimin üzerine, Ýncirin, zeytinin ve senin üzerine, Adýmý anan diller üzerine, Maviler, siyahlar, kýrmýzýlar üzerine, Siyah bir kefen, ve üç dirhem can üzerine, Anýlýrsýn diye korkarým... Korkarým ki; Can terk etmeden bu bedeni, Yadýmdan düþeceksin diye korkarým. Mecnuna özenirken us’umum her köþesi, Can kuþum, söz sapanýyla vurulacak diye korkarým.
Geç mi kaldým ne? Bu seher böyle gecikmemeliydi oysa. Oysa olmamalýydý; Yanaklarýnda suskun nem, geçmiþimin. Ve sýtmasýnda evde unutulmuþ rüyaydý annem. Sanki; düþerken bir uçurumdan, ansýzýn uyanacaktým. Ellerim bir yýlanýn emanetinde. Sen say ki, okyanusun en hazin dalgasýyýz, Dudaðýmýzýn mateminde ömrümüzün çizikleri Bir türlü tamam olmaz diyorduk, ruhumuzun eksikleri. Olmadýda iþte... Þimdi neylersin; Bir kartpostal külünü savururken göðe, Sinemin bozuk akordundan korkarým. Daðýlýnca saçlarýmýn çelik zýrhý, Kirpiðimin cesedinden korkarým. Korkarým ki; Sualler hep cevapsýz kalacak. Siyahi bir þua sýzacak renginin zirvesinden gönlüme, Sonra, Vakitsiz titreyiþ alacak bizi korkarým. Ya da sevda gülümüz solacak korkarým.
Geç mi kaldým ne? Dilimin gölgesinde hüküm sürer oldu yalan. Kapýlarýn kilidinden sýzar oldu kan! Oysa; Acýlarýn zekatýný “bin ahh” ile vermiþim. Geçmiþim canýn en aziz bildirisinden. Þimdi; Ýnce bir tül gibi sallanmaktan korkarým Gördüðüm her rüyayý hayra yormaktan korkarým.
Geç mi kaldým ne? Belirdi, periþan ahvalimde yorgun gülüþler. Dizlerimin baðýnda açýlmaz düðümler... Oysa; Yanmýþ közüne meftunken melekler, Gözünden düþen, düþten korkarým... Býrak; Býrak ölüler atadursun topraðýn voltasýný, Belki de, Gün görmemiþ zafiyetimde vefa görürler. Ve kan deryasý gözlerime nur bürürler. Ýþte tam o an, Dar gelir yüreðime bu sevda, Can yerinde ýrmaklarý taþtýðýnda daðlarýmýn. Gök kuþlarý bahar getirmez diye korkarým.
Geç mi kaldým ne? Hayal mi dersin sen buna, gerçek mi? En aç tokluðunda nedir bu dem. Tenimin zülfünde gümüþ nakýþlar nedendir? Bir buhara halýsýnda “Aþkýn” ilmeði nedendir? Nedendir, sevmek için ölmek. Ölmek için yaþamak nedendir? Söylesene, Þiir mi þimdi bu, nesir mi? Sözlerim alfabeye esir mi? Söylesene; Týlsýmýnda takatimin, yorgun izleri nedendir? Bir Yunus ninnisinde, “Aþký” bulmak nedendir. Bir kapýda kýrk yýl durmak nedendir? Nedendir, mavi kubbede kýrmýzý kir, Nedendir suskunluða yazýlan bu tefsir. Sanmayýn içim geçmiþ, kapamýþým karanlýða gözümü. Azrail’de görürmü ki ölümü. Oysa; Canýmýn hançerine çifte su vermiþ gözlerim. Dilimi kýrbaçlarken kan tutardý sözlerim. Ýþte ondandýr belki de seni sende özlemekten korkarým.
Al, utangaç bir güneþ doðurdum saçlarýna, Avuçlarýna gece mavileri býraktým. Bu mektuba da sen düþtün iþte, Biliyorsun senden baþkasýný yazmaktan korkarým.
Engin Badem -acemi þair- Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.