Türk’e, Ýslama düþman küffar içine daldýk, Tuna’nýn suyu ile abdestimizi aldýk.
Ordularla boðuþtuk, gerçi sayýca azdýk, Fakat, kahramanlýktan yana destanlar yazdýk.
Serden serlere uçtuk, biz sanki kanatlýydýk, Yarýmýz þehit olsa, biz yine ’bin’ atlýydýk.
Ne ordular bozuldu, ne kaleler devrildi, Türk tarihinin yönü, ’yükseliþ’e çevrildi.
Zâlim Haçlý soyundan yer yer intikâm aldýk, Ve masumdan, garipten, ’yiðit’ diye nâm aldýk.
Kaç ulusun kaderi yüklendi sýrtýmýza, Vistül’den su içirdik yorgun atlarýmýza,...(**)
Çocuða, yaþlýlara, masuma saldýrmadýk, Zaten ’âmân’ diyene hiç kýlýç kaldýrmadýk...
Bu yolda, bazen yolcu, bazen de hancý olduk, Feodal zalimlerin baðrýnda sancý olduk.
Türklüðün umuduyduk, gururu, kývancýydýk, Biz, o, ölümsüzleþmiþ ’BÝN ATLI AKINCI’ydýk...
(*) Yahya Kemal Beyatlý (**) Bkz -Þiirin hikâyesi
Hikayesi:
Yýllar önce, komünist yönetim zamanýnda, Polonya’da bir evde pansiyoner olarak bulunuyordum. Bir gün, Türk olduðumu öðrenen yaþlý anne, bana bir þeyler söyledi. Sonra da evin kýzý, bu sözleri tercüme etti. Tarih boyunca bir çok Avrupa devletinin iþgal ettiði Polonya halký, Türklerin hoþgörülü ve âdil idaresinden o kadar hoþnut olmuþ ki, Leh halkýnýn aðzýnda türeyen bir söz, atasözü gibi, sonraki nesillere de ulaþmýþ. Söz þu: ’TÜRK ATLARI VÝSTÜL’DEN SU ÝÇMEDÝKÇE, POLONYA’YA HÜRRÝYET GELMEZ’ Bu söz beni çok gururlandýrmýþtý o zaman. Sonradan düþündüm de, o zamanlar, öyle cömertçe daðýtmýþýz ki adaleti ve özgürlüðü, bu günlerde kendimize pek kalmamýþ belki de... Ü.B :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.