Bir asýr önceydi sanki, Diz kapaklarima, çöküþlerim... Ardýna, usulca attýðým, Ýki adýmlýk bakislarim, Aðlamaya tutulmuþtu, Gözbebeklerimin feri...! Ýþte o gün, yýkmýþtým. Erkekler, aðlamaz duvarýný... Kapatamýyordum bile, Hýçkýrýlarla dolu, Boðaz iliklerimi... Hala, aðlamakla meþgul günlerim, Ne gecem var, ne gündüzüm... Yaðmurda pek meraklý, Kýrýlmýþ, pencereme siniyor... Sanki, içerisi sýcacýk gibi. Bu baþta ki, anlamsýz aðrý gibi. Herkes de gitti. Görüþürüz bile demeden, Kendileri, kendilerini uðurladýlar... Ve geri de bir tek ben Ve süzülen kirli gözyaþlarým Ve erkeklikle ilgili Kýrdýðým hayal duvarim ve ayrýca, yapayalnýz... Soluksuz beddualarým Kim de tuttu! , tutmadý ! bilmiyorum. Haylaz bir çocuk gibiyim, Aðlýyorum, sýzlýyorum Ama fayda etmiyor... Çoktan bozmuþtum, Erkekler aðlamaz duvarýný.
#Peryasiz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Ali DEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.