Bir sonsuz yokuþun en dik yerinde Soluklarým, tükenircesine kýsýk ve ürkek, Ham gecelerin buruk karanlýðýnda Küçücük gülüþlerine tutuna tutuna Hep sana doðru yürüdüm,hep senden yana...
Siyah denizler içtim gözlerinden; bulanýk, Kurudu o denizler. Her hücrem öylesine doldu ki seninle Ve sen, öylesine her þeyinle benim oldun; Sana ait hiçbir þey kalmadý yeryüzünde, Þimdi, bittiðim an bitebilirsin...
Gözlerinde yok olmanýn korkusu Ve o bulanýk denizlerin tortusu, Hüzünlü bir bulut gibi kaplayýp düþlerimi Bir yaz günü yüzüme Damla damla düþebilirsin.
Ya da, birden, bir saðnak gibi coþarak O tükenmiþ denizlerin çamur tortusuyla beraber Bütün dünyamý örtebilirsin. Umutlar yeþerir mi sanýrsýn o çamurda Ve tuz buz olmuþ kadehlerde Dudak izleri kalýr mý?
Hasta eder adamý, deli eder, yok eder; Göz yaþlarýný sakýn tutma! Bitmiþ bir denizden geliyor onlar, Unutma! ..
(1963) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.