Bazen bir yumruk olur muhabbet
Ýnsanýn gelir tam göðsüne kurulur
Boðazýný yakar acý bir tat
Bakýþlarý donar
Gözleri dalar
Bir derin mavide
Can kanar
Uzak deðildir oysa
Yakýn da deðildir
Orada hasret çekilen birisi vardýr
Gidilip ama dönülmeyen o ülkede
Sevdikleri vardýr
Kim bilir?
Saatler tembeldir
Gün geçmez, gece bitmez
Mesafelere asýlýr zaman
Tesbih taneleri saçýlýr kuytulara
Ad olur yaþanmýþlýklara
Islanýr kirpikleri sonra
Kilitlenir bakýþlarý sabit bir noktaya
Usunda silik bir hayal belirir
Ölümü düþünemez
Ölmeyi de
Ölümden öteyi belki
Sanki yarýn geliverecekmiþ gibidir
Gönderdikleri
Sanki hep hayatýndadýr sevdikleri
Sanki hiç gidilmemiþ gibi
Yarým kalan hikayelerin kahramanlarýný
Bir daha asla göremeyeceðini
Kendisi de kati olarak bilir
Bilir bir daha yanýnda olamayacaðýný
Böylesi gidiþlerin akýbetini hem çok iyi bilir
Fakat canýndakini ne yapsýn
Her nefes alýþýnda
Canýndakiyle irkilir.
Çünkü böylesi bir ayrýlýða alýþmak için
Gidenlerin yerine hep
Can denilen bahçeye
Bir umut aðacý dikilir.
Almýla Kargülü
(Sevim YAKICI)