Kargülü’nün Mevlânâ Ýle Hasbihâli;
I
Ne kendime sahibim, ne tümden âzâdeyim,
Kays’ýn ýssýz çölünde gamlý harâmzâdeyim,
Bir müjdeyim deryada bazen de cezâdayým!
Ey Gönüller Sultâný, kemâli gerçek aþkýn,
Þu dünya gurbetinde boz bulanýk bir suyum
Mühürlü yüreðimle aklým bigane, þaþkýn,
Kaçýnýlmaz gerçeðin gayesiz yolcusuyum.
Ýþte tüm saltanatým, iþte çorak kâinat,
Bir güç ki yalpalýyor, geçen zamana inat !
II
“Sûret sûretsizlikten” olmuþken bu âlemde!
Müminin çilesi var kâðýtta ve kalemde,
Þems ile hemhâl olup, Mecnun’laþtýðým demde!
Ruhlardaki kývýlcým bir ney’in sedâsýdýr,
Sanki bir harlý güldür cihânlarý mest eder .
Bu ne beklenen vuslat bu neyin vedâsýdýr,
An olur, zaman durur, kulu kula dost eder.
Seyreder seni Yezdan özünden öz bilerek,
Dostu Rab için kazan gözyaþýný silerek !
Gör halini hadi gel, kâinat tefekkürde
Muhteþem mucizeyle zerreler tezekkürde,
Her inilti týlsýmlý bir bestedir þükürde!
Mevcûdun gayesiyken nefsime hükümdârlýk,
Aynasýdýr Mevlâ’nýn, sevgiyle yaratýlan,
Mânâsýný insanla kazanýrken her varlýk,
Vahdetin birliðidir zerrede aratýlan.
Bilgelikte gizliymiþ þeref ve imtihanlar,
Yarataný bilmeyen “hâl” dilinden ne anlar !
Gönül Kâbe kapýsý anahtarý sabýrda,
Þefkatin tecellisi mutlak olan o “bir” de,
Ýhtiþamla aþarsýn yokuþlarý kabirde.
O en güzel kapýya tertemizler adanmýþ,
Dünyaya boyun eðme hepsi birer iltifat.
Eþya murat deðildir murat eden aldanmýþ,
Berrak sular gibi ol, çeliþkini kaldýr at .
Sen ki yaratýlmýþsýn her suretin delîldir
Pazarlar pazarýnda gafil olan zelîldir!
Kalp Allah’ýn elçisi, mahcup olursun kýrma,
Bir sarý çiçektir o, topraðýndan ayýrma
Rýzâsýna talipsen, öfke ile haykýrma!
Hoþgörü meydanýnda kulun kalbi ezilmez,
Kibrini kaftan eden bu sarayda rezildir.
Horladýkça insaný, hakîkâtler sezilmez,
Dürüst gören gözlerin þavký sebil sebildir.
Birlik olmayan yerde dâima nefret vardýr,
Husûmet aðacýnýn meyvesi âþikârdýr!
Kamaþmasýn gözlerin solarsan vefayla sol!
Affetmek hünerdendir sen inciye derya ol,
Kuþat tüm kâinatý bütün gönüllere dol;
Ýki iken “bir” olup, zulmün baþýný vursan,
Mânâ bulsan çoklukta, koþulsuzca severken,
Berzah gibi gerilip zalime karþý dursan,
Bahtiyârlýk bulursun, kendinden çok överken.
Câna köþk olan ruhun o zaman maðrur olur,
Kulu maðdur edense, ebedi maðdur olur!
III
Nedametim sonsuzken en umutsuz andayým;
Bazen kendime dönük bazen de cihândayým,
KARGÜLÜ’yüm, mücrimim ben de imtihandayým,
Olduðum gibi gelip, aþk içinde yanarak,
Baþ koyarken bu yola cesedimden vazgeçtim,
Kendi özüme dönüp nasibime kanarak,
Hikmet pýnarlarýndan avuç avuç nur içtim.
Huzurun kendisiyken kapanmayan pencere,
“Gel” dedin iþte geldim, göðsümü gere gere!
Hâk için, Hâk’ka dair yürek sunmaya geldim,
Dergâhýnda ruhumu aþka banmaya geldim,
Pervaneler misali “bir”le dönmeye geldim!
IV
Dünya orucu bitti, bitti intizârýmýz
Ölümle iftar ettik menzilimiz yüceler,
Âriflerin gönlünde kuruldu mezârýmýz,
Yâr ile bütünleþtik mana doldu heceler
Çok þükür vuslattayýz, gündüz oldu gecemiz !
Ayrýlýklar biterken, çözüldü bilmecemiz,
Hasretin yayýlýrken neyzenin nefesinden,
Hoþ geldin gönlümüze asýrlar ötesinden,
Hoþ geldin mavi ýþýk gerçek aþkýn sesinden !
Sevim YAKICI (ÇAKICI)
Kargülü ALMILA
NOT: Eseri, sayfaya eklediðim ses kaydýndan da dinlemenizi özellikle rica ediyorum.
Piþman olmayacasýnýz/ saygýmla...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.