YARIM KALAN MEKTUP

Ne olurdu þu son mektup da,
Eline geçseydi dedeciðimin.
Ona da selam yazabilseydim,
Hal-hatýr sorup el öpebilseydim!

Zavallý ninem þimdi hep yalnýz,
Günleri karanlýk ve anlamsýz.
Der ki herkes 80’lik dede göçmüþ,
Bir o hariç, herkes kedersiz gamsýz.
Ölümlü kavuþmayý þimdi o bekler.

Etem ile Emine
Sevmiþlerdi telsiz duvaksýz.
Sevgileri olmuþtu tel duvak çeyiz.
Dünya onlarýn onlar birbirlerinin,
Ne çabukta bitti birlikte bir ömür..

Sevda sevgi sevinç.
Ve sonunda acý,
Kan çanaðý gözyaþý…


Bir dünya bencil, hasis, yalancý.
Yaratýr dengini sevinirsin sen,
Günlerden bir sabah acý bir feryat,
Kopar kalpten bir parça yalnýz kalýrsýn..

Soluk kesik kaskatý, soðuk bir beden,
Girer kara-topraða, yapyalnýz gider.
Ölüm büyük acý, yalnýzlýk kader...

14.mart.1971,Pazartesi
Antakya
Sosyal Medyada Paylaşın: