//metruk duvarlarýn gölgesinde yosun tutmuþ bir kaldýrým taþý kadar yalnýzým nicedir..//
gün bitiyor.. kýrýlýyor avuçlarýmda tuttuðum güneþin turuncu ýþýðý solarken yaz akþamlarýnýn neþesi yarým kalan hikâyemiz geçiyor gözlerimin önünden rüzgârýn peþi sýra
gün bitiyor.. siliniyor bizim hikâyemizden benim de adým hýzlýca çeviriyor sayfalarý rüzgâr kaygýsý yok, var olmak adýna hiçbir kahramanýn.. düþerken kâðýda, kalemin gölgesi meçhul bir son kalýyor geriye bir de gözlerimde býraktýðýn gidiþinin buruk hatýrasý..
gün bitiyor.. ve martý çýðlýklarýna takýlýp sürükleniyor ayaklarým kumsala akþamýn ýlýk meltemi okþarken yüzümü -artýk buluþma vakti- diyor içim büyülü bir melodi gibi, dalgalarýn kýyýyý okþayan sesi doluyor kulaklarýma gözlerime, "açýk gitti" denecek hiçbir bahane býrakmýyorum geride aðýr aksak bir zaman ölüsü olsa da vuslat her þey olmasý gerektiði gibi..
göðün yüzüne serpiliyor usul usul yýldýzlar ayýn þavký yüzümde oynaþýyor kendi düðünüme uðurlar gibi beni her þeyde dingin bir mutluluk var