Tüm dillerde sarsak uðultusu bulutlarýn Aynýdýr cam önleri. Zamanla yadýrgamadan hiç sitemsiz... Durur kýyýnda güneþ kadavrasý. Ellerinsiz diken doldurmak kalýr ceplerine Ve çatlamýþ saksýlarýnda yaðmur yetiþtirirsin Gül yerine...
Yaþamak biraz da insanýn aðýr aðýr kendi içine eskimesi.
Bir uzunçalar yaðýz omuzlarýný yitirdiðim yer. Ýnce ince kanamasý bir uktenin Bir daha asla açmamýþ temmuz dalý Lepiska saçlarý kesilince gençliðimin Vakitsiz ve esnek katman hüzünlerle Yüz vurmuþuz yüz yörüngesiz
Yürek sarkacýmýzýn ucunda halâ o aðrýlý iz Aþk iþte bizim ince kýyým çiðnenmiþ yanýmýz
Ölümlü olamanýn yüzü biraz da Ayna derinliðimiz.
Kuþkusuz ucun sonunda asýlý Kefenin cebi yok! Neyi götürür ki örtüsü toprak olan Ne kalýr mesane aðrýsý bir ömürden baþka Topraðýn berisinde durana
Bir habis tükeniþ ve kan Kisbesini tutan nedir onun
Ellerin de yok...!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Deniz Özer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.