Ses çýkmýyor yayý kýrýk, teli kopuk kemandan, Kurtar artýk beni Yâ Rab, bu geçmeyen zamandan. Boþunadýr çýrpýnýþým, tutunacak ne bir dal, Ne bir ümit, ne teselli, bu kapkara ummandan...
Ne zalim bir karanlýk bu, bir sis basmýþ her yeri, Ve ne çoban yýldýzý var, ne bir deniz feneri. Belki yolu gösterirdi, olsa onun gözleri O da, zaten görünmüyor þimdi sisten dumandan...
Düdük çaldý, baþlayacak yolculuðun son demi, Sefer biraz gecikmiþse, bilmem, günah bende mi? Rotasý hep dibe doðru belirlenmiþ bir gemi, Hiç yolcusuz ve kaptansýz kalkýyor bu limandan...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.