NİCESİNDEN BİRİSİ

Geçmiþte bir liseli, bana âþýk olmuþtu,
Senden büyük demiþtim, benim kýzlarým vardýr,
Olsun deyip gözleri hüzünlenip dolmuþtu,
Neylersin, toy yüreði, belli tutuþmuþ nardýr.

Sabah imam hatibe, halk otobüsü vardý,
Yalnýz bu öðrenciler ona biniyorlardý,
Þoför diðerlerine binmeyi yasaklardý,
Bu araçta disiplin, öylesine bir ardýr.

Baktým ki durumuna uymaz ahlak bedelim,
Yarýn sabah gel dedim, minibüsle gidelim,
Sizin okula kadar bol muhabbet edelim,
Otobüs duraklarý bu gizemlere dardýr.

Sabahtan erken gittim, bekliyordu durakta,
Bindik ama ayakta, yer yoktu oturakta,
Onun gönlü bendeydi, benimki de firakta,
Ýçimden diyordum ki, buna nasihat kârdýr.

Ayný cennet hurisi, güzel selvi boyluydu,
O kadar tatlý dilli, öyle de hoþ huyluydu,
Herkesi kendi gibi sanan çok saf soyluydu,
Yumuþacýk yüreði, ondan ah ile zardýr.

Hayat gerçeklerini, açtým önüne serdim,
Eðri doðru yollarý, incitmeden gösterdim,
Tam üç gün bu þekilde, anlatýp öðüt verdim,
Güzel kalbini dedim, hüsnühal ile sardýr.

Ýkna oldun mu diye, bu da son sorum sana,
Dediðimde hem nasýl, inandým kana kana,
Boþuna sevmemiþim, seni demiþti bana,
Böyle nice hikâyem, hatýram beyaz kardýr.



Sosyal Medyada Paylaşın: