Belki de ölüm kurtuluşa eş gelir.

tükenmeye baþladýðý anda yaþama umudumuz,
baþlar derinden derine hüzün dolu veda þarkýlarýmýz.
yaklaþýrken sonlarý zaman denen tünelin,
sisler içinde kalýr sevgilinin hayali.

uzak kaldým nicedir,
tutkunu olduðum sahilden.
özlesem de dalgalarýn sesini,
rastgele diyerek enginlere açýlan umut teknelerini.
küstüm ya bir kere deniz denen sevdama,
ne bakasým gelir artýk,
ne suyuna el sürmek.

vazgeçtim tüm sevdiklerimden,
yolumu kaybettim Selda,
hastalýklý bir aþkýn karanlýk sokaklarýnda.
uyuduðumu bilmeden uykulara dalýyorum pek çok gece.
ne hayal kurmak gelir aklýma,
ne ismini anmak.
tükenirken umutlar yenik düþtüm yýllara,
direnmeyi býraktým çektiðim acýlara.
özlemin kavurduðu yýpranmýþ þu bedenim,
selam durur sessizce sonsuz yolculuklara.

özür dilerim aþkým,
beni affet.
söz vermiþtim ya sana: ‘’Seni anmadan uyuduðum an, öldüðüm andýr.’’
ölümle yaþam arasýnda ince çizgilerdeyim.
içimdeki özlem ölümden de zor gelir,
belki de ölüm kurtuluþa eþ gelir.
küsmedim ki sana,
istesem de küsemem.
aþka küstüm sevdiðim,
sensiz geçen hayata,
sensiz yaþanan yýllara.

Mehmet Macit
10.12.2018
Dikili/Ýzmir

Sosyal Medyada Paylaşın: