İPİNİ KOPARMIŞ BİR GECEDE, BEYOĞLU

Gece; (Þubat – 1987)
Bütün günahlardan içip,
Körkütük sarhoþ aðýrlýðý ile buralara çullanýyorken,
Korkudan Tünel;
Kepenklerini çoktan indirip,
Yorganýný çekmiþtir üzerine.
Belli belirsiz gölgelerin meydana çýkma zamanýdýr.
Dumanaltý zonklamalar;
Vukuatlý bir bölümünü, boylu boyunca uzatýr.
Mazi, vuslatýn elinde eski bir oyuncaktýr.
Tarifsiz duygularýmdýr,
Eski tozlu kemanýn, Hicaz Taksimi notalarýna asýlý kalýr.
Gizemli bir genç kýz edasýyla, sarýp sarmalar beni,
Yine de dimdik karþýmdadýr Ýstiklal Caddesi.


Umutsuzluðun uyuþturduðu bedenlerdir;
Köþe baþlarýný mesken tutarlar.
Odakule,
Sipsivri ortada kalmýþlýðýnýn acýsýyla kývranmaktayken,
Unutulmuþluðunu acý acý yudumlar Haçopulus Pasajý.
Aþina birilerini arar, yaþlý gözleri.
Galatasaray Lisesi’nin önünde,
Bir nefes alýrým,
Bir daha.
Gelmeyen O Vefasýz sevgiliyi beklemekteyim hâla.
Kaybolmuþluðumdur;
Bedenimi vurur, delik deþik eder.
Esir alýp götürür, masmavi hayallerimi.
Baliðcilerin saldýrýlarýna maruz kalýr
Saf elleriyle bilye oynayan çocuksu anýlarým.
Atlas Sinemasý’nýn vitrininde,
Gençlik heves-güveslerime bakakalýrým.

Çiçek Pasajý; yorgun, argýn, biteviye.
Küsmüþ tüm geçmiþ zamanlara.
Tamam desem,
Yaslanacak omuzlarýma.

Söndürürken ýþýklarýný Ýnci Pastanesi.
Uzaklaþýrlar,
Geç kalmýþ bir çift sevgili.


Loþ sokaklara saklanýrken, morarmýþ hatýralar.
Anlatamam,
Yalnýzlýk,
Kimsenin elinden alamadýðý
Üþüyen sevdalarý nasýl da kýrbaçlar.



Kime sorsan anlayaný tanýyaný bile yok.
Sanki hiç olmamýþ, yaþanmamýþ.
Kýþ yazdan kaçýyor, yaz kýþtan.
Rahmet okuyaný da ararsan bul getir.
Yeþilçam’ý kaybetmiþ bir deðerler yazgýsý;
Vefasýzlýðýn diz boyu fotoðrafý.



Hüzzam Makamýnýn labirentlerinde edinmiþtir yer.
Artýk,
Renk ayrýmýna gerek yoktur diyen;
Yaþanamayanlarla yaþanmýþlýklarýn arasýnda kalanlarý gören
Deformeli bu yüzdeki, yorgun gözler.



Bilinmeyen ýslak zamanýn çiselemeleridir;
Aða Camii’nin önünde,
Þimþekleri çaktýrýr birdenbire.
Çaresizliðin çirkin yüzü aydýnlanýr.
Kediler, bilinmeyen çöp bidonlarýna saklanýrlarken.
Saçaklarýn altýnda sýðýnacak yer arayan,
Hayat kadýnýn ayaklarý ýslanýr.
Fransýz Konsolosluðu’nun önünde
Kaldýrým taþlarý büzüþür.
Bakakalýr umutlar, hallerine aðlayýp üþür.
Taksim;
Kafasý bilinmez nelerle dopdoludur.
Gecenin geç saatleri;
Baygýn melodramlarýyla baþlatýr eziyetlerini.



Tepebaþý-Tarlabaþý Bulvarý.
Ayrýlamaz birbirlerinin sýrdaþý.
Cihangir-Gümüþsuyu elele derin uykularýnda.
Hep beraber,
Eski Ýstanbul’u görürler rüyalarýnda.



Barlarda þarkýlarýný söyleyen
Ah o cilveli kýz yok mu o cilveli kýz;
Yýllanmýþ þarap gibi,
Kurdeleli saçlarýndan akýp gider,
Sincap denilen bu yaþam dedikleri.

Galata Kulesi,
Ermiþ dede edasýyla kafasýný kaldýrýp,
Ekþimtýrak gülümsemesiyle gözetler hepsini.


Oturmuþ kafamýn tam orta yerine
Keyfe keder bir yýðýn ezik anýlar;
Ayaklarýma dolanýr yorgun adýmlarým.
Eller cepte senfonisinin bilinmeyen notalarýdýr dudaklarýmda.
Söyleyecek bir çift söz bulamam aðaran saçlarýma.



Zamanýn deðiþmeyen ýlýk yelpazesinde;
Gizemli ve de yorgun Yaþam,
Gözyaþlarýný petek petek iþlemekte.
Mýsra mýsra daðýlmýþlýðýný, raylara yazan,
47 nolu Taksim-Tünel Tramvayýdýr,
Ýçinde pek çok anýlarý barýndýrýr.



Bakýp bakýp da eski kýrýk aynalara,
Ve der ki uslanmayan gönül:
Býrak geçsin bu küflü ömür
Her þeylere deðer Beyoðlu’nda… (11.Þiir Kitabýmýn ilk Þiiri)








Sosyal Medyada Paylaşın: