Düşüş

gözlerimizde büyüyen yaþamaksa
tutuþturup direncimizi uçurumlarýnda
ayný düþün aðzýnda kurmak ütopyamýzý!

inancýn dallarý çatýrdayýp kýrýldýðýnda
içten kanayan daðlarýn göð(s)ünde yanan
kýzýl ufuðun aþký için!
gecede daðýlan külleri
sonsuza kadar günahkar!
ve
dünün bugüne kýyaðý
bir darýn aðýnda ölmek...

hiç nefes almamýþ gibi
kayan bir yýldýzla özdeþleþip
karanlýða gömülmenin zulmüdür,
tek gerçek...
susanlarýn çýðlýðý kadar içli!

toprakla harmanlanmýþ bedenlerin
mezar taþýna kazýlan künyeleri kadar okunmayan
içimizin yaralarýna ne sürsek nafile!

boyanmýþ yüzlerden akan renkler
ne kadar sýradansa,
birbirine benzeyen sözler de o kadar absürt!
kitlelerin tekeline alýnmamýþ ne varsa,
bakirlikle kutsayýp koruduðumuz,
umut diye sarýnýp ýsýndýðýmýz!

dili, dini, ýrký yüceltirken
her milletin kendi kahramanlarýný ölümsüzleþtirdiðini!
kandan beslenen vampirlerin
býraktýðý izlerin üzerinden hâlâ yüründüðünü!

kendimize sakladýðýmýz gerçeklerle þah’ýn devrilemiyeceðini
büyük balýklarýn midesine indiðinde yavru balýklar
doðanýn azizliðinden ziyade
düzenin piçliðinden olduðunu
kör eðe gibi hayata bilendiðimizde öðrendik!

uçurum aðzýnda duruþumuz
bir gelincik kadar narin, asi
rüzgarýn acýmasýz kollarýna mor lekeler býrakarak
kýpkýzýl göçtüðümüzde
bir tek umutlarý diri tutan karanfiller aðlayacak arkamýzdan
Deniz’leri anýmsatarak...


sude nur haylazca
Sosyal Medyada Paylaşın: