Bazen bir hiç olduðumu düþünüyorum. Kimseye hiç bir þey verememiþ, hiç kimseden hiç bir þey alamamýþ gibi. Bazen de çok amaçlý kullanýldýðým kanýsýna varýyorum. iþte amele, evde kadýn, çocukta anne, aile de evlat, kalabalýkta bir fazla.. Bazen uðruna bir þarký yazýlmýþ aþýk olunan bir kadýn gibi. bazen de çöpe atýlan deðersiz bir gazete kaðýdý gibi.. Bazen ölebilecek kadar çok seviyorken an geliyor sesini duymaya tahammül edemiyorum. Bazen caným çýkacakmýþçasýna özlüyorken, dokunduðumda buz kesiyor yüreðim. Bazen kalbim kaburgamdan fýrlayacakmýþ gibi heyecanlanýrken, an sonra ölü bir beden oluveriyorum. Hayatta aslýnda çok fazla þey yaþayýp hiç bir þey yaþamadýðýmýzý fark ediyorum. bunlar çok garip duygular.. kafamda milyonlarca cümleler kurabiliyorken þuraya iki kelime yazmaktan aciz kalýyorum bazen.. neye inanacaðýmý neye güveneceðimi bilemiyorum, doðruyu bulmakta zorlanýyorum. Nefesim kesilene kadar koþmak isterken, kalkýp su içmeye gidecek mecalim kalmýyor bazen. Aslýnda birçok þeye sahipken, hiç bir þeyimin olmadýðýný fark ediyorum. sevdiðini söyleyen ancak tam da bileklerimi kestiðim günlerden kalma duygularla boðuþurken kimseyi bulamýyorum yanýmda.. gardýrobumda yüz parçadan fazla kýyafetim varken, her sabah hiç bir þeyim yok diyebiliyorum mesela.. o çok sevdiðim giydiðimde beni mutlu eden topuklu ayakkabýmý atmaya kýyamayýp, görmeye tahammül edemiyorum. Onlarca kez dinlediðim þarký o ilk tadýný vermiyor þimdilerde. ve anlýyorum ki maddi olarak neye daha çok sahip olursak maneviyatýmýzý azar azar kaybediyoruz. Bisiklete binmenin verdiði mutluluk oluþmuyor elmacýk kemiklerimizde. Gizli gizli þeker yemenin verdiði heyecan, salýncakta daha hýzlý sallanýp bulutlara eriþebileceðimizi düþündüðümüz o umut. Saklambaç oynarken sobelemeye kýyamadýðýmýz dostluklarýmýz da yok sanki. Okul zamaný hafta sonunu iple çektiðimiz, pazartesiyi heyecanla kucakladýðýmýz samimiyetimiz. yamalý kýyafetlerimizi saklayamamanýn utancý.. Bayat ekmekle yapýlan yumurtalý ekmeðin verdiði o lezzet. bir de kayýplarýmýz var tabi.. Yüreðimizi toprakla üstüne örttüklerimiz, yüreðimize duvarlar ördüðümüz. yaþamakla ölmek arasýnda ki o köprüde asýlý kalýþlarýmýz.. Hangisiydi kötü olan? özlem içinde acý çekerek sýrf yaþamak için yaþamak mý? Kabullenip, duygusuz yaþamak mý? Yanlýþ zamanda yanlýþ gezegene gelmiþiz gibi. Tam da bileklerimi kestiðim günlerden kalma duygularla boðuþurken olacak iþ miydi þimdi? Tanrý bizi affetsin... bircan
Sosyal Medyada Paylaşın:
bircan arife karabiçek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.