Rüzgar olup saçlarýmý okþadýðýnda Kendini asmak istiyor hüzünlerim Akýyor ateþlerin, derdimin çið damlasýna Deva deðil yaslý papatyalarýn gelinliði Baðrý yanýk laleleri kanatýp avuçlarýmda “Uzak mýsýn” diyorum gerçekten Sus ve anlat… Issýz þiirime dokunduðun yerden Kendime tükenirken her gecem Kirpiklerimde ýslak, tuzlu bir özlem Kimse sokulmasýn yanýma Gözlerimde tek sen... Sen…
“Ýyi ki uzaksýn bana”
Aslýnda sevilmez ya ayrýlýklar. Nasýl koþardým yanýmda olsan, bu sessiz boþ kýyýlardan. Kaybedeceðimiz zamanlarýn hesabýný yaparken Gözlerinden sürmeli hüznün suskun utangaçlýðýný… Yanaklarýnýn kýrmýzýsýnda gün gelip bana uyandýðýnda Eskisi gibi olmamalý hiçbir þey kalbine giden yolda Kopup giderken düþlerimizin cennet coðrafyasýna En günahkar masumiyetim sana.
“Ýyi ki uzaksýn bana”
Bu yüzden güzel, yankýlanan hasret türküsü Ayazda kalmýþ ruhum sana titriyor bak Dua dua sana yol alýyor umutlarým “Ya sana bir þey olursa” diyorum Haydi… Göðüs kafesime saklan Yahut sinemi koparan hüznüme yaslan. Eksik þiirlerimin cesaretiyle destanlaþýp B/aðlamanýn tellerinde ince bir sýzýyla Sileyim gözlerinin matemini z/amansýzlýða. Dudaðýmda biriken nem yanlýz sana…
“Ýyi ki uzaksýn bana”
Senden sonra çok deðiþtim ya… Yürüyorum vurgulu bir aþkýn ortasýnda Söküp attým dilimin kelepçelerini… Yokluðunun belasýyla hala telveli hüznüm Gözlerimin kahvesi sütsüz Ama yine de seversin bilirim… Sus ve anlat… Güzel ellerinde büyüttüðün saklý bir umut Acýmsý sevdalarýn kanamayan bekleyiþlerini unut Gülüþlerimi serperken kanayan yaralarýna Nazende ruhumu iplik iplik doku çiçekli dallarýna…
“Ýyi ki uzaksýn bana”
Yoksa böyle mahkum olmazdým sana Kaðýdý, kalemi yormadan seviþtiremezdim ki Vuslatýn cennetini düþleyemezdim buncadýr Yüreðine deðdiðim yerden mýsralarýna akýp Ben’i yazamazdým aþka tutuklu avuçlarýna Þimdi en ateþli kelimelerini hazýrla, Ben geliyorum tenha yüreðimle yokluðuna. Güzelim an’larýn varlýðýna doð(y)maya…
“Ýyi ki uzaksýn bana”
Nasýl gönül aydýn derdim her sabah… Gecikmiþ bir sevdaya sadýk geceler biriktirirken Sen’li an(ý)lar sunmuþum güneþ vurunca baharsý zamanlara Gün gelir soðurdu öpüþmeler zannýmca Yanýldým… Kor’dun… Tenimde har… Yüreðimde yar… Göðsündeki ateþi yazdýðýnda bana, buralardaydý efkarým En çok düþlerimde d/üþüyorken sana Elleri baðlanmýþ masallarda yandým Ne kadar gerçektiler bana… Sus ve anlat… Kelimelerin kifayetsizliði nereye kadar…
“Ýyi ki uzaksýn bana”
Nasýl dumanlý baþým… Yoksun… Ama varsýn… Ben’deki sen’e yakýným ya… Bu yüzden sana ýssýzdýr seviþlerim… Uykuya delirirken gözlerim “öp beni” desem Sabaha çýkmaz hoþça kalan düþlerim Kim bilir kaçýncý kere seni özlerim “Sana ihtiyacým var…” derim.
Þeytan daha konuþ diyor ya… Neyse dua et tenimin tuzuna… Ýyi ki uzaksýn bana Nefesim kadar… Yoksa… Yoksa ölürüm yar…
Haziran 2008
Ayþegül TEZCAN Sosyal Medyada Paylaşın:
AyşegülTezcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.