Hüzünlü bir akþam vakti; ezan sesleri ile kentin bütün ýþýklarý þavkýdý denize denizde yakamozlarý kýrýldý, yaldýzlý aynalarýyla insanlarýn ayrýlýk balyoz gibi çöktü ayaklarýma mavi dalgalar kuþatýrken alnýmý Robot mankenim ; palyaçom!... yalanlarýn yaldýzlý aynasýnda þaþýlasý gerçekleri göster insanlara
Hüzünlü bir akþam vakti; tüm iðrençliklerini haykýrýp bir batýnda bitirmek isterim yalaný ve en sevilmez olaný Dostlarým benden kaçacak benden biliyorum kendi gerçeklerinden yaþamýn öznelliðinden kaçar gibi kuraldýþý sevgileri ve anlatýlmasý zor öyküleri ile herþey duman altý bu kent gökyüzü insanlar herþey dumanaltý dumanaltý esirliðim dumanaltý sevdam dumanaltý hürriyetim bir harmaným bu akþam
ilk gençlik yýllarýmý hatýrlattýn bana robot mankenim,palyaçom; balýkçýl oldu anýlarým pikelendi gözlerime bir el yetimi kadar uzak bana þimdi tüm mutluluklar çok uzak belkide bundandýr çocukluðumu arayýþým ama ben hiç çocuk olmadým ki oyuncakalrým, plastik topum, uçurtmam hiç olmadý ki benim bütün çocuklar gibi çýrýlçýplak denize girip seviþemedim deniz ana ile belkide doðrusu budur diye kýrdým tüm dostlarýmý
robot mankenim palyaçom; bazan oturup yaldýzlý tahtlar üstüne salt gerçeði söyleþirim kendimle ve þaþýrtýr beni -ne kadar çok þey bilmiyorum- her hüzünlü akþam vakti kumsallarda çýrýlçýplak seviþmek isterim dünya ile çocuðumuz hiç olmaz biliyorum kýsýr döngüdeyken dünya þaþýlasý gerçekleri insanlarýn yaldýzlý aynalara çarptý kýrýldý sýrlarý sýçradý beynime türlü düþüncelerden turþuya vurdum kendimi insanlar katýk etsin diye sofralarýna robot mankenim; palyaçom kýsýr döngüdeyken dünya kýsýr döngüdeyken insanlar kara-kuru dipsiz laciverdine girdim denizin ve kurumuþ zeytin bahçelerine býraktým tohumlarýmý önce yapraklarým döküldü sonra çiçeklerim deniz ana al beni koynuna yaþayamadýðým çocukluðumu anlat oyuncaklarý, plastik toplarý, uçurtmalarý sen bitimsiz yaþamýn baþlangýcý ölümsüzlüðün si mgesi çocukluðumu anlat seviþemediðimiz günleri
robot mankenim; palyaçom dostlarým ölümüme susamýþ gözlerim kan ister ellerim kan gözlerim ayak uçlarýma düþer kendimle de söyleþemem artýk kýrýldý þaþýlasý gerçeklerin yaldýzlý aynasý yüreðimde þavkýmýz denize vurdu tüm insanlarla beraber yakamozlar martý kanatlarýnda damarlarýmda hüzün dolaþýyor bir akþam vakti kucaklayacak beni biliyorum kara-kuru dipsiz bahçesi keskin laciverdin sonsuz seviþmelerle geçecek günlerimiz çok ölümler öldüm ben ama böylesini asla çocuksu bakýþlarýnda ihanetin hüzünlü maskesi ölümden ölümlüden yana yalnýzým dostluk çaðrým barýþa özlemim palyaçom robot mankenim hoþçakal ...
Öteki Zamanlar / Yukarýbayýr
Sosyal Medyada Paylaşın:
ozanozgur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.