Merhaba kadýn, sesine ve sana merhaba... Ben ölü bir bedenden, çýðlýklarla senfoni düzdüm, Böyle aðýr, böyle argo, Çýkabilmek için bu adamýn içinden, Belkide millerce yüzdüm. Yarýnlar iþlerle dolu, kulbu kýrýk, Yarýnlardan kaçmaya yoktu ki sýðýnak, Bu bir þiir, ben þiirden anlamam! Hepsi, bir göz seyremesi kadar þipþak. Ellerim terliyor, endiþelenenim yok, Her þey etrafýmda yaþlanýyor, "Duvar olsaydým" diyorum keþke, Darlanan bende dinleniyor, yorulan bana yaslanýyor, Bu ne uzun bir eziyet, Bu ne beter bir meziyet, Aklýmda kalmamýþtý takât, Farkýndalýðý al, bir odaya kapat, Çýktýðýný görmesin gözlerim. Hayâllerim, ediliþlerine imreniyorlar, Ben onlara imreniyorum, Çok geç, artýk çok geç! Alýp baþýný giden herkes haklý, Gücenmiyorum. Ben yine, yine ben suçlu, Ben yine günahkâr Ben kuralsýz, Ben aptal, Ben deli, ben katil, ben sefil, Ben aþaðýlýk, ben züppe, bencil, Ben çirkin, karamsar, suskun, Beceriksiz, pýsýrýk, her þeye küskün, Saklanan ve bahanelere düþkün, Ben maðdur, ben mahcup, ben müþkül, Tek kelime yetmiyor, Bir sürü pisliðim! Binlerce türe dayatýlan kötülüðüm, Bir parça umut, iyilik, ihtimal dahi asla!
Merhaba kadýn, Bu bir mektup olsun ne çok isterdim, Kalkýp gidebilmeyi, ne çok, Býrakýp gidenlere gücenmiyorum...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.