Sonrada oturup, þikayetlenirim kendime, Elimde kalem, Yazmayý bilmiyorum, Ýçimde elem, Çýkarmayý bilmiyorum, Durmadan anlatsa da, durmadan konuþsa da el âlem, Mahkûmum, dinliyorum. Bazý bölümlerim bana bile mahrem, Geziyorken ayaklarým avare, Kesiyorken, takýlýp düþtüðüm kaldýrým taþý bile ahkâm, Karþý çýkmayý bilmiyorum, Bir ’bataklýk’ desen, onun bile sonu var, Neyim ben, bilmiyorum. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.