İŞTE HAYATIM

ÝÞTE HAYATIM ( I. Bölüm.)

“ Zamanda geri dönüþ “
Hadi bir hatýrlayalým dedim de ilk aþýk olduðum güne döndüm..
Ankara / Kýzýlay-1957/25 Aðustos. Ertesi gün Radyo evinin önünde buluþma..
Zafer bayramý kutlamalarý baþlýyor. Radyo evinin önünde askeri araçlar...
Adý Nebahat..Erdek’li,1940 doðumlu. Tanýþmamýza vesile olan ailenin izniyle
Gençlik parkýna giriþimiz El ele heyecaným dorukta Siyah tafta etek beyaz puanlý.
Düz siyah topuksuz pabuçlarý Beyaz bluzu ve siyah topuzlu saçlarý bir sýra beyaz inci diþleriyle.
Hiçbir aksesuarý yok. Aklýmý baþýmdan alan þahane tebessümü..
Ben hep olduðum gibi traþlý dalgalý saçlarým,36 paça siyah pantolonum ve siyah kapalý piyanto ayakkabým pýrýl pýrýl cilalý..( Bobstil takýlýyoruz ya..)
Parkta el ele çeþitli seyirlik eðlence, dönme dolap, hayvanat bahçesi aynalar, salýncaklar..
Gecenin saat üçü olmuþ !..Tanýþtýran ailenin iki oðlu ve yardýmcýlarý bayan bizimle..
Kayaþ banliyösünde anacýðýmla oturuyoruz.. O saatte tren yok..
Eve döndük ve o gece ev sahibinin salona serilen yer yataðýnda sabahladým, uykusuz..
( Tanýþmamýza vesile olan çok deðerli aile bireylerinin her birisine sonsuz teþekkür ve
fani hayatý terk edenlerine Allah’tan Rahmet maðfiret dileklerimle hep dualar etmekteyim)
Ertesinde ana-oðul, bir gül demetiyle kýz görmeye/istemeye gidiþimiz. Anacýðým bayýldý gördükleri karþýsýnda ve “ Oðlum, kaçýrma bu kýzý, verirlerse evlen. Bak inci gibi diþleri var, saðlýklý olur böylesi kýzlar..” vesaire diyerek tembihler ediyordu.
Ankara’nýn Ayrancý diye, o tarihlerde baðlýk bahçelik çok geniþ bir semtinde kooperatif evleri
yapýlýyormuþ, tanýþmamýza vesile olan Günuður ailesinin de onlardan birinde daireleri varmýþ, henüz iskelet halindeki inþaatý görmemizi istediler. Dolmuþla gittik ve inþaatý bulduk. Bir ara oturmamýz gerekti ve Nebahat betona oturdu, benim tereddüt ettiðimi görünce eteðini betona serip “ gel otur, elbisen kirlenmesin..” falan diyerek beni yanýna oturttu. El eleydik artýk , ve mutlulukla gülümsüyorduk ikimiz de. Dönüþ yolunu yürüyerek eve geldik. Yolda rastladýðýmýz küçük bir gecekonduya bakarak “..bizim de böyle bir evimiz olsun isterdim “dedi. Gecekondunun sac levhalarla kaplý damýnda saclar uçmasýn diye taþlar, otomobil lastikleri ve baþka aðýr þeyler vardý..
Devamýnda,” ..Sen iþe gidersin ,ben yemek yapar sefer tasýna koyar seni uðurlarým. Dönüþünü bekler boynuna sarýlýrým, sen dinlenirken sana þarkýlar söylerim...” diyordu.( Yýllar sonrasýna þarkýlar söylerdi mutfakta iþ yaparken.. Gayet düzgün okurdu ve bazý makamlarýn gerçekten hakkýný vererek söylerdi. ( hayali cihan deðer ) dediklerimizden...

Mehmet Cemalettin Bayhan
Sosyal Medyada Paylaşın: