Benim Ýstanbul’umda Lacivert bir rüzgar eserdi her sabah Boðaziçi’nden, Yüzümü yýkarcasýna, deniz kokan, serin Ve Kýzkulesi’ne günaydýn demeden geçmezdi Üsküdar’dan...
Vapurlar, týklým týklým umut taþýrdý her sabah, Ýçinde insanlar, peþinde aç martýlar, Hepsi rýzk peþinde Ve sevgiyle paylaþýlýrdý bir fakir kahvaltýsý; Beþ kuruþluk simit, Ýstanbul güneþinde güçlenir canlanýrdý Yüreklerde bir kýrýntý halinde bile kalmýþsa ümit...
Sarýyer’de, sahilde aðlarýný yamarken balýkçýlar, Eminönü’nde balýk ekmek kokularý Ve Eyüpsultan’da güvercin kanatlarýnýn sesine karýþýrdý Kaç yüz yýllýk bir Ýstanbul bestesi; Yüzlerce minareden yükselen ezanlarýn sesi... Küçüksu’da mýsýr, Kanlýca’da yoðurt, Emirgân’da çaylar Ve Ýstanbul caddelerinin nostaljik efendisi, Çilekeþ tramvaylar...
Cývýl cývýl olurdu Beyoðlu, Tiyatrolar, renk renk sinemalar, Fötrlü, kravatlý beyler, tayyörlü þýk hanýmlar, Adým baþý saygý, adým baþý nezaket, Gün görmüþ kaldýrýmlarda, gerçek Ýstanbullular...
Bir de lodos gün batýmlarý olurdu Ýstanbul’un, Kýzýl saçlarýný döken bir dilber gibi Ýstanbul, Þarap rengine dönerdi ufuk. Oysa, Moda’da akþamlar esmer yüzlü ve maðrurdu Ve Kalamýþ’ta mehtap, bir Yahya Kemal dizesi olurdu...
Eski bir sevda gibi Ben, yýllardýr hep o Ýstanbul’u içimde gizlerim, Hasreti yangýn yangýn düþer yüreðime Buðulanýr gözlerim, Ve ben hep O kýzýl saçlý, esmer yüzlü akþamlarý özlerim...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.