Eder mü her gam ile çü - sineye refik-i zevcâ ,
Akl-ü râm edüp kendi zâtýna , akvâma karýþmak imiþ ne âlâ ?
Öyle bir mevt payidâr olur mu bilmem ey hâncý ,
Bu öyle bir gam ki sinede eflâkýn bulur yabancý.
Niteküm çün - zâr eylemezse kalb-i muhitimdeki matem ,
Gam ile pervâzýn eder zevc ilâ mutlak muhitindeki dem .
Þehâbiyyetinden payidâr olmaz ise bunca evsân-ý reng-ü behârýn ,
Secdeye ikâme eyleyen ruhum , ey ten de ten bulân nehârýn .
Mevc ile zabd eylemek kadar öyle muhitinde gezinir mutlâk ,
Râm ilâ muhkem , ruhumdaki muallâk .
Rübde-i âlem ki ol þân-ý müeyyeddir nâm"ýn ,
Ve sönmeyecektir ruhumdaki gam , kapanmayacaktýr karakterime libâ olan kitâb’ým.
Ve her þehâmette hatýr ilâ peyda olacak bunca asâr ,
Ve ten ile tenrâk olan kalbimde dikili hisâr !
Ýþte mevkibe-i ervâh , iþte o mukaddes maksud ,
Ve gönlümde nâ - çâr olan aþk ilâ peyda olan matlub .
Bu her þevki þehâmetten bir vuslâtýdýr evsân’ýn
Ýþte mevki mevki berzâh’ý bulan , ecel ilâ amâlarýndan beraat eyleyen nankör mü nankör insân’ýn .
Ey teb-râh olan ruhumun en maksude kasidesi ,
Ýþte bu peydâ olan cihân’ýn en makbulâne sinesi .
Ve vecde gelir onca tahayyül’ün ardýndaki hakikatten bunlarca kadar insân ,
Ýþte tükürün çehresine , çünkü o kendi yaradýlýþ turâbýndan hakkýyla kaçan .
Çünkü tükürün çehresine , o zannýnda ki mert
Ýþte ar bulmayan damarlardan akan kan , ne kadar da namert !
Her ne ki hülâsa gýybetten infiâl eden bir gürûh ,
Ýþte temennisi o dur insân’ýn nefsine abd ve nefsine mâþuk mâleyane bir rûh .
Ýþte hakkýyla anýyorum ey nefsindeki teberrû ,
Ýþte bir timsâlidir cihân’ýn , nefsindeki o þeytâni arzû .
Hâsýlý þevk ilâ ma - berûh olan bunca kadar matlub ,
Ve kaim olur mu cihanda , ruhumdaki yegâne üslûb ?
Artýk Berzah karanlýk , masiva karanlýk ey hâncý ,
Ýnsanlar , bir belde içerisinde yaþayan 2 yabancý .
Ten de murâd , ruhta murâd , can da murâd etmek var ,
Ölüm ile müebbi bir vuslat’a , hak deyup de geçmek vâr .
Ve sonra sinesinde peymâne eder onca kadar þah - zârýn ,
Ýþte gam eyleyen bir rûh , ebediyyete infirâk eder nâm’ýn .
Ýþte mahsulü döl , mehyâb-ý turâbýdýr insan’ýn ,
Ýþte ecel peydâ olunca , kahrolur ruhundaki endâm’ýn .
Sen bi - terâbýnda þâh olan muhayyâl kitâbe ,
Fetr-ü fevrâcýnda hû deyup , rücû eyleyen bir - dâne .
Ýþte raksan olur o muhitte uçuþan kelebekler ,
Ýþte nâmýnda þâh-a kalkan en zelil mahþer .
Ýþte bu ruhundaki kin , ruhundaki müellel þer ,
Ýþte sen acz tutan kul , sen muhayyâl bir limanda yaþayan beþer .
Ýþte gönlünde rehâ , iþte sinelerce fezâ var ,
Ýþte kendi kalbinden kendi kalbine inzâl olan alçakça bir þeref var .
Çünkü peydâ edemez endâmýn , artýk sana hâcet yok ,
Refiki bulunmayan nefsine , nâ - dü - bedâ olacak tabib yok .
Çehre-i gül - zârýna nihavend etseler ne fayda ,
Hay dan gelen abd-ý fakirin nefsi þimdi ise huyda .
Yok mudur artýk bunca yarama bi - devâhi ,
Nur istedik , Rahmet istedik , nerede kaldý ey Ýlâhi !
Bu nasýl bir derd ilâ Mestan eylemek , bu nasýl bir çâre ,
Ýþte ruhumda kanayan yaram , iþte ellerin ellerinde aðlayan çocuk , þimdi bi - çâre .
Âh felek , bu ne tatlý bir edâ ki bal edüp koydun aðzýma ,
Zehür kýlýp kadehten taktýn acýmý cânýma .
Ebediyyedlerce anlatmak dahi , yetmez ki lisâna hafif ,
Ruhum öyle mahsun , öyle garib , ve öyle nahif .
Gör emsâli , ruhum elemde , ruhum elemdâr ,
Bu alemde vâr olan bir zat var mý , olsun adý alemdâr .
Hayr-ý heyâbýndan , deb deb edüp vurgun bulmuþ ,
Ýnsaniyyet besleyüp güftâh’a , tahd ilâ mabâd olmuþ .
Artýk bezirðânýdýr insan , ruhundaki esaret ,
Ve vezirðânýdýr canân , iþte vâr olan ikâley-i fetret .
Ýþte mâkus edilen cihâna , mahpus-û müjgan verâ ,
Ýþte abdiyyeti ilâ cihana padiþâh olan ilâhi ferdâ .
Artýk sabûr ilâ tesbih-i aded eyleyüp ism-i zân olur ,
Zân eylemek ya suizân , ya da sulhil zân’ý bulur .
Hüsnüzân ilâ ruhumdaki bu veraset ne kadar da peydâ ,
Suizân eder oysa onun kahpe nefsi , ne kadar da evlâ .
Ve kelâm eder ruhum , evlâ leke fe evlâ
Ve batsýn vicdânýndaki sürûh-un , fegad hasbiyel â’lâ .
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.