Tek bilek, tek yürektik, ne oldu bize ya Rab?
Kim kýrdý bu kalpleri, taþ hangi yerden çýktý?
Daðýtmak için bizi, durmaz örerler çorap…
Yekpare bir mermerdik, mozaik nerden çýktý?
Ufalamak ya gaye, benzetmezler mermere…
Mozaik paramparça, daðýlýr ya her yere!
Gezemez mi bu millet, göðsünü gere, gere?
Bu daðýtýcý akýl, sor hangi serden çýktý?
Baþka milletler öyle, yeni dostlar ararken;
Kendi yaralarýný, sarmalayýp sararken…
Parçalandý yürekler, birbirini kýrarken!
Sanýrsýn ki bu millet, yeni seferden çýktý…
Kýrdýk birbirimizi, yaralandýk, yatýþtýk…
Bölündükçe bölündük, kendimizle atýþtýk!
Olmadý, bir de kardeþ, kavgasýna tutuþtuk!
Bilmem bu tip insanlýk, hangi beþerden çýktý?
Ne olur biz de olsak, yekpare bir taþ gibi?
Hep el ele tutuþsak, öz be öz kardaþ gibi…
Neyi üleþemedik, gözler hep ataþ gibi!
Amerika-Avrupa! Bunlar o þerden çýktý…
Þöyle bir titreyerek, kendimize gelelim…
Bize bizden baþka dost, yok ki, iyi bilelim!
Oynanan oyunlardan, azýcýk ders alalým;
Çektiðimiz çileler, hep o “Monþer” den çýktý…
Haydi, birleþsin eller! Birin biri olalým!
Verelim hep sýrt sýrta, biz, en iri olalým!
Sevelim, sevilelim, her dem diri olalým!
Âleme þan veren ruh, bu þaheserden çýktý...
Antalya-2009/2
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.