Hem uðurlu, nadide, dört yapraklý bir yonca, Hem, yýllarla kokusu, rengi solmayan gonca... Tanrý’nýn kullarýna sunduðu bir güzellik; Kim koklamak istemez, böyle çiçek bulunca...
Uðuru, hep bahtýma ýþýk veren bir güneþ, Onun o kýzýl rengi, içimde yanan ateþ... O, kýymet bilen için, nice hazineye eþ, Baþka çiçek koklamam, o yanýmda olunca...
Baþka hangi çiçekte, onun misk kokusu var? Bir çiçek ki, yýllarla, ne kurur, ne de solar. Ruhuma, yaþamanýn lezzeti, tadý dolar Hayat veren kokusu, soluðuma dolunca...
Güzelleþir, emdikçe suyu sevgi selinden, Her mevsim baþka bir renk, pembesinden, alýndan... Açýp yapraklarýný, uzanýr da dalýndan "Kokla beni" der gibi, yanýna yaklaþýnca...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.