Bir ad’ým yok...
kendimden bile vazgeçmiþken dirayetim
aitliðim’i
kimliðimi, kayýttan düþüp
ölüler kitabýnýn ön sözüne yazmýþ bile Tanrý
Hayli zamandýr
yetim bir gölge fesleðeninin küskünlüðü var üzerimde
aðrýlý ve düþ kýrgýný köklerim
kýrbaçladýkca sineye çektiðim iyi niyetlerimi
dur! gidemezsin diyor gölgemin çobaný ölüm
Beklentisiz beklemek bu olsa gerek...
zaten
ne yaþarsa yaþasýn insan
aslýnda isimsiz deðil midir kimsesizliði
kýyamet göçüyle düþe kalka yol alýrken
akýþýna býrakmaz mý alabora hüsranlarýný
sonrasýnda boþ verip
tüm limanlarý yakmaz mý tek bir kibrit hamlesiyle
Sana olan inancým hariç
bende boþ verdim artýk özümün dýþlanmýþlýðýný dýþa vurmaktan
kâh yarým
kâh eksik debelendikçe
ihtimalin imtihanýna maruz kalýyor bu üvey can yangýsý
Bilirsin iþte
yaðmurlarda ýslanýr
kendi göðünden ihanete sürgün edildiðinde
ektiði düþlerini katre katre dökerken topraða
binlerce adressiz ayak izine çarpar yüzü
ondandýr
matem buðusuyla çise çise aðlamasý
gel gör ki
yarý uykulu, vurgun yemiþ türkülerim olsa da dilim de
bir tek senin için
bir tek sana söylemek istiyorum
çünkü
gece ve gündüzlerin toplamý kadar sermayesin ömrüme
eðer sen yoksan eksik kalsýn
tan vakti açýlan ellerimde dileklerim
Þimdi anladýn mý zaman/sýzým
seni sevmenin ne büyük bir lütuf olduðunu
Dilek USTA