Emirin demiri kestiði gün
Ay’ýn gözlerini baðlayýp
Güneþ’i batýrdýlar siyah balçýklý bir su gözesinde
zifiri kuyulardan birer birer çýktý
cana tebelleþ,köleleþmiþ yezitler
Sonrasýnda
izimizi sürdüler
gölgemize sövdüler Ede
bizden bildiler þirazesi bozuk
aynasý kýrýk baþý bozukluðu
Sen bilirsin de hele
ahir zamanmý dýr yaklaþan bu ker/bela
yoksa
kemirgen düþlerimiz mi avaz avaz haykýrdýðýmýz
söylesene suçmu dur
eþitsizliðin karnýný deþmek
aykýrýmý dýr
köhnemiþ akýllarý cesurca yumruklayýp baþa getirmek
Susma
boz sessizliðin yasýný Ede
yýldýzsýz gece gibi dökme yüzünü
karartma gecesi deðil
ateþin çatýrdayan türküsü dür bu çýðlýk
Hem sen demez miydin
"Kara gün kararýp kalmaz,aydýnlýðýn devranýnda sofra kuracaðýz " diye
yakýnda Ede çok yakýnda
giyin altýn yaldýzlý urbalarýný
çak selamýný göðe
ve
þenlik müjdesi ver kökü kopartýlmýþ uçurtmalara
Gülsün artýk gözlerindeki devrik hüzün
ufukta güneþi batmayan bir düþ gerçeðiyle
bak haresi mavi artýk özgürlüðün
Dilek USTA
Ede:Kendisine saygý gösterilen (kimse).