aşk garib

kent, büsbütün gömülürken
kendini sise terkeden yalnýzlýðýna.
acýyan yanlarýmý sývazlýyorum;
dayan ey rahmete üryân kalbim,
hicrete âþýk olmasa da,
kadere razý kalbim…

sýrasý gelenin ve isteyenin deðil;
billahi, nasibi olanýn uzlet.
dalgýn kuþlarýn kanadýnda,
çýðlýklara karýþýyor hasret / ve
umut; türkülerde kaldý.
kaç hýrka giyip, kaçýný eskittim.
kaç derviþ dergâhýna yüzüm sürdüm.
sürgün illerdeyim el’ân; aþk garîb…

ölmek ile baþlayan; kaç soru
cümlesi takýlýyor dilime.
cevabýný kimse bilmiyor anne.
nice buðulu camlarýn ardýnda;
kaç gözü yaþlý yüz gördüm.
ardýndan el sallanan,
hasret dolu akþamlarda.

gitmek; bir nebze ölmek,
çýkýp en yücesine daðlarýn,
kendinden uzaklara bakmak demek.
terk-i diyâr eylediðin þehre,
týpký uzaktan el sallamak gibi.
ben garîb, diyorken sol yaným;
gözlerim biraz da aþk garîb demek…

ne çok marifetim vardý; hiç biri
birbirine benzemeyen mütekaddis.
na’if dokunuþlarmýþ meðer; kendimi
kandýrmýþým; heyhât ki beyhûde.
ayak sürüdüðüm yollarda, ihanetleri
kolluyorum pusuya yatar gibi; hiç bir
ma’rifet kâr etmezmiþ akla meðer.

tükendikçe sonu gelmedi yollarýn.
sonu geldikçe hiç baþlanmamýþ.
nereden baksan; bir bilmecenin,
en girift suallerine müþtâk.
umûdu türkülere gebe kýlan diller;
bir umut, avucunu göklere açan yüzler
dalgýn kuþlarýn kanadýndaki arzu
kaç iklim bilinmez diyarlara yolcu.
bende bir terk-i diyâr var adý konulmamýþ.
koþ gel aþk garîb; kadere râzý kalbim…

þiir ve fotoðraf: mustafa nazif
Sosyal Medyada Paylaşın: