ebdâ

aþk dediler; ki
dedim varsay. kötürümdür bir yaný.
uzandýðý yerde dokunamayan.
uzayýp kývrýlan yollarý,
hiç bir yere varmayan.
Lâ ve Nâ mekân sözleri dillendirirken,
bir gün batýmýna denk düþer zaman.
öyle ya;
insan en çok özlediðinde farkediyor.
ne kadar kýzýlmýþ gökyüzü,
bir o kadar mavi.

yazýlmamýþ cümlelerle müstear,
iklimleri soluyor bak zaman.
düþen yapraklar kadar;
eskiyen, bir o kadar unutulmuþ zaman.
deðilmi ki,
nefes almak kadar zaman.
insan en çok yanýnda isteyecek kadar özler.
faydasý yok saatlerin:
özlemek zamanla bir sayýlýr oldu,
ey!...


kader dediðin deðil mi;
yanýnda kalacak kadar: zaman.
veya bir martý gökyüzünde süzülürken,
bir vapur iskelesinde bekleyen yüz.
binlerce tasavvur içinde,
kendini arayan, bir cümle.
ayniyle vakidir; her þey ve ez cümle,
kendiyle mustadir:
bir o kadar,
nefes almak demek yaþamak.

karmakarýþýk hülyalar,
resmeden cümleler içinde bir girift;
âyân beyân deðil mi hayat,
bir yanda var oluþ,
diðer yanda kördüðüm olmuþ yok oluþ.
/ ve bir günbatýmýnda,
gurûba karýþan, en güzel yakarýþ: ebdâ.
yine de sen sanma ki;
suskunluðum bundan.

aþk nedir, sorusunun cevabý;
/ aþk deðildir ey:
aþk isbata gerek duymayan bir,
vapur düdüðü,
bekleyen bir ayak týkýrtýsý,
hiç okunmayacaðný bile bile,
yazýlan mýsrâ-i berecestedir.
ne bilirdim yazmayý sevmeseydim eðer;
ve bilmeseydim,
billâh, adýn düþmeseydi eðer:
anlamýný her girizgahýn,
hiç anlamasam da nerede biteceðini,
bilmediin ebrûlî.

aþk dediðin;
biraz duymaktýr; ey...

10.eylül.2018
mustafa nazif duran
(k/aralamalar)













Sosyal Medyada Paylaşın: