bîzâr

çürümüþ köklerinden bîzâr, çýnarým.
ve/ bir çýnar ayakta nasýl ölürse
öyle ölürüm. doðmamýþ güneþler dalýmda,
kaç türkü söylerim. meçhûle kayar

yanlarý var hayatýn anlayamadýðým.
bütün yalanlarýný söylerken yýldýzlar
gözlerimden kayýyor bir bir. bilirim ki,
ne belâ sözdür aþk. açýklayamadýðým

tuhaf öpüþleri vardý hayatýn soluksuz.
oysa ki bildiðim halde bütün bunlarý.
bilmemezlikten geliyorum yine de. meselâ,
umuttan bahsediyorum utanmadan. o yaþlarda

tanýmlayamýyordum bir çok þeyi. aynalara bakarken
nasýl korkulur anlamazdým öylesine. yani kalbime
parmaklarýmla dokunurken, anlamazdým bir ölünün
soðuk ve gergin düþüncelerini. düþünürken

üþüyen ve yalnýz yanlarýmý. meçhûl bir duvar
aðýtýna gömüyorum çýðlýklarýmý. þiir kanarken
en þah damarýndan usul usul. adýmý koyuyor,
çocukluk düþlerime adýný koyan; yalnýzlýk...

23.mayýs.2008
mustafa nazif
Sosyal Medyada Paylaşın: