tersine dünya

çöldeki kumlarýn misli,
sonbahar yapraklarýnýn derin hüznüyle,
seslendiðim aynalardaki yüzüm,
karanlýða karýþmýþ gölgem gibi,
ruhumu kemiren habis örümcek,
kanatlarýnda arzý taþýyan güvercin.
pencereleri yol görmemiþ evler;
balçýða bulanmýþ yüzler sayýkladým,
karda eriyen güneþ; tersine dünya…

sözcüklerden ve sözlüklerden yana;
kurduðum cümlelere tezat,
sensiz de yapabilirim kelimât.
isyana müteþebbis âsî rûhum.
yazdýkça bitmeyen sonu gelmez hikâye,
anlattýkça uyutmayan masal,
hicret ettikçe terkedilmeyen þehr/e benzeyen:
sokaklarý evsiz, evleri odasýz,
odalarý insansýz / ve
insanlar nasýl sokaksýz kalýrsa,
erguvansýz bahçelerde,
buna benzer resimler çiziyorum,
tersine dünya; kan revân palet…

gözbebeklerinde seyrederken dünyayý,
bütün yalanlardan azâde, sanki;
ilk defa yaþýyormuþ gibi sonbaharý,
ve bir pazar sabahý,
ilk defa sokaða çýkar gibi sevinçle;
hiç söylenmemiþ bir masala yumdum gözlerimi.
en çok gözbebeklerinde ölürken yaþadým.
tersine dünya; yaþanmamýþ masal…

yapraklar vardý ayaklara takýlan,
bir rüzgar ile biçilmiþ ömür.
gölgesine takýlýp kalmýþ rûh,
gibi çilekeþ kaldýrým fâzýl.
bir baþým var; döndükçe dönen;
dünyamýn içinde kaç dünya var,
kaç dünya içinde adamlar yitirilen.
etime pençelerini geçirmiþ ahkâm;
sûretinden bîzârým, çýplaklýðýn kadar.
sözcüklerim kadar sükûta amâde,
tersine dünyâ; bilâ kelimât…

þiir ve fotoðraf: mustafa nazif
Sosyal Medyada Paylaşın: