Anladým ki vataným, istilaya uðramýþ…
Yurdun adý Türkiye, ama Türk’üm diyen yok!
Bütün Türk’üm diyeni, biri gelmiþ doðramýþ;
Kalanlar sinmiþ yere, Türklük ýrkým diyen yok!
Ezelden beri bir Türk, tüm cihana bedelken…
Bilmem ki nasýl inmiþ, yerlere kadar yelken?
Çin Seddi’nden Tuna’ya, her yer Türküme yolken;
Nasýl olmuþta durmuþ, dönen çarkým diyen yok!
Rabbim þu Arap dostu, kullarýnýn hali ne?
Bunlar mý güç verecek, Türk’ün istikbaline?
Erk, paylaþmýþ yurdumu, katmýþta ikbaline;
Kurutmuþlar sularý, nerde arkým diyen yok…
Millet Türklükten deðil, insanlýktan vazgeçmiþ…
Bir baksan meczuplara, baldýran zehri içmiþ!
Türk’ler aþý milletti, þimdikiler hep piçmiþ;
Saçlar tüm atkuyruðu, hani börküm diyen yok…
Þamar oðlaný olduk, gelen, giden vuruyor…
Yurdum alttan kayarken, düþman dimdik duruyor!
Allah’ým, milletimi hangi soysuz kuruyor?
Ben soylu bir milletim, yok hiç korkum diyen yok!
Ýslam’ý yayan bendim, bu cenabet dünyaya…
Adaleti götürdüm, her yere, hem de yaya!
Gâvur aldý baþýný, çýktý mars ile aya!
Hani benim bu yerde, evim, barkým diyen yok…
Ben ezelden güçlüydüm, üç kýtaya hükmettim!
Altaylardan Tuna’ya, her dem gücümle yettim!
Neden sormuyoruz ki, ben ne oldum, ne ettim!
Ýþte benim en büyük budur farkým diyen yok…
Karaman-2018/08
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.