KARA SEVDAM

Aramýzda daðlar vardý yol vermez,
Uzun uzun yollar vardý yürünmez,
Þimdi senin nazýn varmýþ çekilmez,
Sevdadýr bu ne naz dinler ne aman.

Etmiþ kendisini deli divane,
Yakmýþ kara sevda Karacaoðlaný,
Söyletmiþ derdini saza þiire,
Dökmüþ bir yar için kanlý gözyaþý,
Ovalarda, Toraslarda yalnýzca…

Bir Kerem var idi Aslý’ya aþýk,
Derdi büyük mü büyük, baðrý da yanýk.
Düþmüþ yola Aslý’sýný bulmaya,
Karýn buzun çözmüþ Aðrý, Erciyes.

Yol vermiþler bulsun Aslý’sýn diye;
Kerem bulmuþ Aslý’sýný sarayda,
Bakar iken ateþ olmuþ kavrulmuþ,
Bir kývýlcým ikisini kül etmiþ,
Sevdadýr bu canlar yakar söndürür..
Sevdadýr bu can sýzlatýr, aðlatýr...

Buldum seni ben, sevdim taa derinden,
Yeþil gözlü, sarý saçlý ey dilber;
Ýstemem kaybetmek severim seni,
Vurulmuþum kalpten Hatay’lý dilber..

Ferhat gibi atmam daðdan kendimi,
Kerem’e bakýp ta yakmam kendimi,
Bulmuþum þimdi ben kendi dengimi,
Býrakmam sevgilim inan seni ben..
Sevdadýr bu; sonsuzluða dek sürer…

Mayýs.1972 Antakya
Sosyal Medyada Paylaşın: