Aceleyle topladým heybemden düþenleri, Sitem dolu mektubu almayý unutmuþum. Oysa hiç unutmazdým yaramý deþenleri, Esen acý poyrazla gözyaþým kurutmuþum.
Ummadýðým bir yerden çýktý sýnav sorusu; Ýhanet mefhumunu açýp da bakmamýþtým. Sana býrakýyorum, hangisiyse doðrusu, Kaybetmiþtim sýnavý, kafama takmamýþtým.
Kusurunu gizledim, görmedim birçoðunu, Buna raðmen yine de, bana “müzelik” demiþ. Aþk denilen hissiyat, duygunun en yoðunu; Aþýðýn gözleri kör, kulaðý saðýr imiþ.
Emanete riayet böyle mi olmalýydý?.. Sana verdiðim sevgi örselenip atýlmýþ. Gönülden doðan sevgi sanki orta malýydý; Yok denecek fiyata, eskiciye satýlmýþ.
Antika sevgilere bir müze kurulsaydý; Benim ki de geçerdi, hak ettiði bir yere. Boþa çaðlayan gönlüm birazcýk durulsaydý; Heba olup gitmezdi, böyle göz göre, göre.
Müzelik aþk yaþadýk, antika deðerinde, Çoðu bunu anlamaz, hafýzasýna sýðmaz. Eski aþklar özeldi, her þey yerli yerinde, Çoktan battý o güneþ, sanýrým daha doðmaz.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.