HUZURU KİM ÖLDÜRDÜ

Çýðlýk çýðlýða kuþlar geçerdi akþamlarý,
güneþ batarken nöbeti sen devralýrdýn,
karanlýkta çocuklar korkmasýn diye…
Hayran, hayran baktýðýmda;
kalýrdý yüzünde mahcup bir gülüþün izi,
benim gönlümde ise ince bir sýzý…


Ýþte biz,
böyle mahallelerde büyüdük...
Sakin, mütevazý insanlar yaþardý mahallemizde.
Neþeler paylaþýlýrdý,
acýlar paylaþýlýrdý,
ekmekler paylaþýlýrdý,
aç kalma korkusu yoktu; komþular varken…


Sen çýkagelirdin güneþ batarken,
göz ucuyla süzerdim gül yüzünü,
karþýlýksýz býrakmazdýn sen de…
Hayat ne kadarda güzeldi,
hele ki senin olduðun yerde…


Evimizde, barkýmýzda,
hasýlý huzur vardý mahallemizde…
Kuþ sesleri çocuk seslerine karýþýrdý,
güven duyduðumuz parkýmýzda.


Arka sokaklarda çocuk sesleri duyulurdu
gece yarýlarýna kadar.
Herkes emindi komþusundan,
herkes birbirini koruyup kollardý,
samimi dostluk, kardeþlik vardý…


Iþýklar sönünce sükûnet sarardý her yeri;
kilit üstüne kilit vurulmazdý kapýlara,
çalýnma korkusu nedir, bilinmezdi.
Gani gönüllüydü insanlar,
ayný zamanda dürüst...
Öyle kapý ardýnda plânlar dönmezdi.


Ýþte ne olduysa,
sen gittikten sonra oldu.
Þimdi hiçbir þey eskisi gibi deðil,
güven, itimat, sadakat lügatlerde kaldý.
Her þeyin suçlusu sensin!
Huzuru peþine takýp götürdün;
hem beni, hem de dostluklarý öldürdün.


Sabri Koca




Sosyal Medyada Paylaşın: