Hep sevdim, hayatý
Hiç þikâyetim olmadý hayattan.
Ta’ ki, uzun ince yolun yarýsýna kadar.
Ýþte o zaman koptu ipler.
Yaþamak zorlaþtý.
Neþe sevinç kaldý, ne neþe bende.
Fýrtýna gibiydim.
Estim’ mi, deli eserdim.
Ne dal ne budak ne yaprak býrakmazdým.
Döker geçerdim.
Yerimde duramazdým.
Yerine göre yel yerine göre yaðmur sel olurdum.
Irmak olur akardým.
Þahlanýrdým küheylan gibi.
Dað tepe demezdim aþardým
Birden dindim.
Dalý yapraðý kalmamýþ aðaç gibi oldum.
Silkelendim.
Kýraðý yaðmýþ gibi yaz baharýn tam ortasýnda.
Ýþte ben buydum
Ben benim deme sakýn kendine
Yarýnlardýr belirsiz olan
Bakarsýn bir fýrtýna eser, kýrar kanadýný kolunu,
Daha onmazsýn.
Hele hiç alma, mazlumun ahýný
Düþersin.
Yaþanacak yaz baharýn kalmaz yarýn.
10 Temmuz 18
Ahmet Yüksel Þanlý er