Bir mezar durgunluğu

demiþ ki þâir
"sen gitme
sen gidersen, o sokak lambasýný söndürürler.
sen gidersen, ardýndan temmuzu da götürürler."







karanlýk bir bilinmezlik seferinde
ardýnda tebessüm izleri býrakarak
dörtnala koþmuþ düþünceler.
ve ebruli düþlerin,
yýldýzlar gibi aydýnlýðýnýn müjdesini
sarýp sarmalamýþ zifir karanlýklar.





güneþ sýrtýný dönmüþ beyaza
kaybolup gitmiþ ümitler,
kar altýnda kalmýþ kaplumbaða kabuðu üzerine yazýlan harfler.





bir tükenmiþlik ki
damarlarý kurumuþ yaþayan her bir nebatýn,
her bir eþyanýn nabzý soðuk teneþir kokusunda.
bir mezar durgunluðunda boylu boyuna bir söðüt zaman,
dünde kalan anýlar
fezaya uzayan bir çýðlýk tadýnda.






iþte tam o anda,
çiçeklerin eðik baþlarýndan öpmüþ güneþ
gülümsemiþ ümitler.
sevgili, bir buse kondurmuþ
yarin, yar huzurunda eðdiði boynuna.
bir yolcu misali, geçip gitmiþ zaman raylarýndan hüzün.
sahili olmayan denizi sezme derinliðinden sýyrýlýp
sýrf gözlerindeki gülüþü öpmek için
o sokak lambasý duraðýnda tutuþmuþ elleri sevginin.







temmuzöncesi

zєуηη

Sosyal Medyada Paylaşın: