BEY

Bu gün, ben bey oldum, yok haberiniz,
Sarssýn beni içinizden biriniz,
Belki o an, kendimize geliriz;

Bey oldum, buz kesti elim, ayaðým,
Düþtü bu gün benim tek dayanaðým!


Bilmedim ömrümce, bey ne, paþa ne?
Kucak açtým yüreðime düþene,
Dediler, var dostum kendi iþine;

Sen göðüsle yalnýzlýðýn ipini,
Kýrdýn, rahatladýn sirke küpünü!

Bu turþuyu ben kurmadým, devraldým,
Þelek yaptým, diyar diyar dolandým,
Dört yol aðzý zaman, yollarda kaldým;

Çek dediler kimse almaz yükünü,
Söktüm sevda aðacýný kökünü.

Evet derler ’Beyler, ancak bey olur’
Bey olanlar yüklerinden kurtulur,
Tepemizde otaðlarý kurulur;

Ýçin beyler, þarabýmýz bedava,
Ýster küp küp için, ister bir kova.

Bilmem, bu beyliðim, kaç gün sürecek,
Beyimiz nasýl bir murat görecek,
Kaçýrmýþ uçaðý, kýrat binecek;

Zamanýn beyini tanýmadýnýz,
Ýþte o bey benim, yanýlmadýnýz.

Bey diyene kadar, berbat deseydin,
Sessiz ve sedasýz, çekip gitseydin,
Olmaz ya! Ben yine ümit etseydim;

Ben büyüdüm, ümitlerim azaldý,
Elimde kupkuru bir beylik kaldý...



Hayrettin YAZICI








Sosyal Medyada Paylaşın: