Kelamsız kalem

Þiirler yazýlmalý açlýða.
Öksüz, yetim çocuklara...
Gerçek açlýðýn, doymak bilmeyen obezliðinde umursamaz,
yok olan Karakýta’ya
Elmasý, kaný, geleceði çalýnan topraklara...
Yok edilen su kaynaklarýna...
Yok edilen kültürlere.
Kültür göçlerine.


Þiirler belki her geçen gün sorgulamayan þairler yüzünden daha cýlýz, solgun bir ýþýk.
Tartýsýzca daðýtýlan adaletten olsa gerek kadýnlara biçilen karanlýk geleceklerindeki çaresizlik.

Kalemin, kelamsýz kaldýðý.
Duygunun, sorgusuz-sorgulamasýz...
Kalple orantýsýz çýktýsý, aþk sanýlan ah vahlar.
Gerçek acýnýn yapay acýlarla yok edildiði...

Þiirler öksüze hýrka...
Yaþlýya bir el, omuz olmalý.

Oysa ne devrimleri evirmiþtir kelimeler.
Asýrlara iz býraka býraka bize dokunmuþtur cümleleri,
Sokrates, Platon, Aristo...

Þiirler insan kalmanýn en anlamlý göstergesi,
hýçkýrýklarýmýz çoðu zaman...







Sosyal Medyada Paylaşın: