Kendime Yetemez Oldum

Diyorsun ki sevgilim;
“ Sana hep kanayan bir kabuk býraktým”
Deþeliyorum,
kanatýyorum,
acýtýyorum.
Tuz basarak giderken ardýn sýra kalaným
Kendime kalmayan,
sana yalaným.
Yarayým,
Karayým...
Simsiyahým, belayým

/Bak mevsimler geldi geçiyor yine
Kavuþmak beþinci mevsime kaldý
Aþký adýnla anarým diye
Ne gün yüzü gördüm ne vuslat kaldý./

Nicedir dudaklarýmý kemiriyorum
Kanata kanata saðalýyor acýlarým
Oysa ne çok öperdin sen beni
Doymazdýn nefesimin bal kokusuna
Þimdi aðzýmda tütün yanýðý
Ýzmarit buðusu nefesimde
Ne çok kirlendim senden sonra.
Saçlarýmda ak pak kaybetmiþliðim
Sakalýma kýþ çoktan oturmuþ
Þakaklarým bir kaybediþin resmi
Nicedir aynada gördüðüm yüze yabancý
Nicedir içimde sana düþman bir yalancý.

/Ben ne zaman düþtüm bu çýkmaz sokaða
Hangi ara kendime yetemez oldum/

Ellerimde ellerinin ayazý
Ne ara yitirdim gökte güneþi
Sýrtýmda kavrulan o çorak yazý
Kavuþmak beþinci mevsime kaldý
Ve ben yitiriyorum bir bir
tüm baharlarý.
Sosyal Medyada Paylaşın: