yalnýzlýðýn daniskasý çalýnmýþ gene duvarýma ve gene sabahlarý kendimden yoksun duru, mat ve nemli bir yastýkla, uyandým amansýz sünepe bu dünyanýn derdine yalnýzlýk diz boyu eller boðazýmda nefesimi týrmalýyor ruhuma iliþti ölüm denilen kahpe sövdüm dilimin ulaþtýðý yerlere ama gene sen yoksun illeti olduðum kývýrcýk saçlý güzel ruhlu kadýn...
Peryasýz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Ali DEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.