BENİ YALNIZLIĞIMDAN BİLİNİZ!

Ben yalnýzlýðýmý iyi bilirim,
Birkaç arþýn toprak altýnda,
yahut þýrýl þýrýl akan bir çeþmenin baþýnda susuz..
Muhakkak ikbal, tanrýsal vesayet, uykusuz..

Cennet mecralarýna camlar arkasýndan bakmak gibi,
sahipsiz bir köpeðin rýzk endiþesi,
naralar atan adamýn namus dilekçesi...

Ölümlere koþarken þehadet nidalarýyla,
eþsiz bir buseyle Azrail nefesi,
Sellerim ýrmak olur mu,
bulur musunuz beni kaybolsam?

Arayýþlarým müebbet inkýraza götürür,
Âkil bir adamým, dîvane deliler gibi...
uykularýmý kaçýran hatýralar,
kulaklarýmý týkayýp duyduðum o sesler,
gün aðarýnca diner mi?

Ahh sukut-u hayal!
Sen bana enkaz-ý akýbetim..
Daralýr nefes, nice dehþetim..
Sana bir yol sorarlar,
Gitme dur.
Ýçinde binlerce acip yalanlar...

Beni yalnýzlýðýmdan biliniz.
Varsa birkaç eþ dost bilin ki yalandýr.
Beni en çok göçmen kuþlar tanýr.
Kanatsýz onlara eþlik edemediðimi,
göçüp gidemediðimi bu diyardan..

Akbabalar ortasýnda kalmýþ ölmeye mahkum beden,
ardýnda kimsecikleri olmayan,
mahkum bir ceset belki..
Ýþte o hayat ve akbabalar,
esir almýþken ruhumu,
bembeyaz bir güldür kefen!

Beni yalnýzlýðýmdan sorunuz,
taþýnýrken tabutum yalancý omuzlardan...
Sosyal Medyada Paylaşın: