Sevinci hýrpalanmýþ öksüz çocuklar gibi kançanaðý gözlerimle tuz basýp yaralarýma dünyanýn acýlarýný öptüm unuttum gülmeyi acý çekmeyi öðrendiðimde
bir gün karlar erirse yol verirse daðlar belki gülümserim bir nazlý bahara yeniden
dünyanýn acýlarýný öptüm içimde üþüyen bir güvercin ýsýrdýðým dudaklarýmla bir yaðlý urgan gibi kaldý boynumda acý
uzak acýlara semah döndü turnalar görmedi içimde üþüyen güvercini düþlerimi rehin býrakýp fýrtýnalara yerden yere vurdum hayellerimi kime görmedi
kalbimi solan bir çiçeðin yapraðýnda býraktým bir ah kaldý bende ah kime yandýysa içim ateþ üfledi ruhuma ben de yandým düþtüm hayat merdiveninden zaman saðýr, gece kör, ben umarsýz kaldým hayat bilmedi
yýldýzlar söndü, rüzgar dindi, sesler kesildi kaç kez ölüm düþtü payýma ölemedim uçurumun ucunda da olsan ‘’yaþamak zorundasýn’’ dedi ustam baþucumda azrail
ne söylesem aykýrý sayýldým hayatla konuþmalarým bitti þimdi susuyorum en çöl yanýmla yarýnlar konuþsun..
Nuri Can
Sosyal Medyada Paylaşın:
NuriCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.