BEN ÖLÜRKEN...

Sahiplendiðim kadar,
Sevebildiðimden bile öte.
Susmaktan yanayým iþin aslý
Sözlerim yakarken
Ben ölürken hicaptan
Varlýk kadar yaralý
Hangi þaibeli þiire
Göz kulak olsam da ne yazar;
Ne yazarým neye yarar,
Demenin vebali boynuma
Boyumu aþan bir aþký sahiplensem
Gönül pazarýnda.

Elden ele dolaþan bir yürek,
Olmadýðý kadar
Þaibeli ömrün sarýp sarmaladýðý
Bir hüzün mü bu kadar yaralar
Ýnsaný, demek bile kaygýnýn düþmaný.
Hele ki nasýl da yarým daire içim
Teðet geçen yalancý bir mevsim gibisin
Derken, titrer içim de
Sona geldiðimi bilir
Ve kaparým gözlerimi
Açýk bildiðim sadece o kapýdýr
Ýçinde diri diri ölmeyi bile
Sehven kabul etmiþliðim.

Patavatsýz sanrýlarýnda yüreðin,
Kayýp nizamýnda dünlük yangýnlarýn
Ayýp bellediðim bir þiiri bile kundaklarken
Eþrafým
Hele ki namert bir gölgeyse kuytularým.

Damýtan aþkýn
Densiz ve yanlý mizacý;
Sebepsiz ölümlerin
Yeniden dirilme heyecaný.
Hem ölür hem severim, demek olmasa bir hicap;
Gelip giden aklýn semasý yine
Ansýzýn yanýp sönen titrek bir þimþek.

Kansýz olmasa da ölüm;
Yanýp da kurtulmayý dilemese insan
Arýndýðýmýz kadarýz madem
Böyle gelmiþ böyle gidercesine
Elimiz boþlukta
Zaman hep ayný koðuþta
Metanet zaten yüreðin çeperi
Sevip ölmek deðil mi
Yeniden doðmanýn tecellisi?

Zamansýz ve mekânsýz özlemlerin
Biri bin para.
Kýblesi kayýp ömrün
Hazanýnda bile olmaz mý en derin yara?
Gülen yüzün solasý yok
Gülmese bile yürek
Aþktan yana açan her çiçek.





Sosyal Medyada Paylaşın: