BU GECE
metal bir fýrtýna esiyor ruhumda
avare yýllarýmdan kalma bu akþam
derin bir ‘ah’ çekiyorum sonra içimden
yýkýyorum duvarlarýný siyah gecenin
yirmidört ayar gülüyorum sonra kendime
kuralsýz kabadayýlarý misali eski istanbul’un
yalnýz sokaklarýnda nara’lar atarak
yürüyorum üstüne bütün endiþelerin
el sallýyor uzaktan yosmanýn biri
kayýp yýllarýmý geri verecek sözde
oysa bilmiyor ki
düþmez artýk bu saatten sonra hiç kimse
þarap rengi gecenin kucaðýna
delik deþik ediyor gözleri,lakin
dudaklarýnýn arasýnda tutuklu
sözlerinden daha aðýr basýyor gece
gece,bitmez tükenmez bir senfoni
çýkamýyorum bu gece sokaklarýndan
karanlýk gölgeler kapanýyor üzerime
acýyor halime de sonra þehr’in emir’i
geri veriyor yarým uykularýmý
gerçekler deðirmeninde yitiyor ümitlerim
kayboluyor gölgeler bir karanlýk hale’de
sürer gider bu serüvenler akþamdan sabaha
bilmem ki daha kaç sene
eriyorum ellerinde þimdi kahbeliklerin
hayat bir engizisyon mahkemesinde
aradan bir asýr geldi geçti de sanki bu gece
daha bir gün bile yaþamamýþ gibiyim
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.