Sýdký sýyrýldý mý ya, insandan bir insanýn!
Altýn yumurtlasa da, bir deðeri olmuyor…
Dünyaya namýn salýp, her ne olsa da sanýn;
Kalpte yer boþaltmýþ/san hiç uðraþma dolmuyor!
Ýnançlý sanýyorsun, bulaþmýyor sürsen de!
Her þeye kara çalar, hayrýna öksürsen de!
Ýhanetten vazgeçmez, defterini dürsen de;
Doðru yoldan sapanlar, ders versen de almýyor…
Fidan gibi her sabah çapalayýp, sulasan;
Yedi veren gül gibi, kokulara bulasan…
Yaptýðý hasenatý, uç ucuna ulasan;
Kumdan kaleler gibi, bir zerresi kalmýyor…
Versen hep aymazlýða, düþse de namýn yere!
Açýlsa da yürekte, onulmayacak yara…
Akýl baþa gelince, düþünsen kara, kara;
Söylenilen tüm sözler, yenmiyor, yutulmuyor…
Nasýl sýyrýlýr sýdký, insanýn can dostundan?
Sanki silindir geçer, sevgilerin üstünden…
Hiç bir kez haz almadým, ukalanýn restinden!
Menfaat baþlayýnca, sözler hiç tutulmuyor…
Karaman-2018/05
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.