Doðabilsem yeniden o mayýs günlerine, Bir sabah kalktýðýmda gülse aynada yüzüm, Fenerbahçe’de deniz, yine hep iyot koksa... Görsem bir buðu gibi indiðini baharýn Kayalarýn üstünden Adalara bakarken, Hele bir de elimde, ellerin sýcak olsa...
Heyhat! Bunlar yok artýk, aynaya bakan kim ki? Mayýs çoktan geçmiþ de, farkýna varmamýþým. Yaðmurda -sýrýlsýklam -yanan avuçlarýmýz Nasýl da nasýrlaþmýþ; sevgiyi iletmiyor. Pislik dolmuþ denizin o masmavi yüzüne, Yýllarca sýrdaþýmýz olan o koca çýnar Salaþ bir gazinoya köhne bir masa olmuþ, Bir zamanlar þiirler söyleþen gözlerimiz Kirlenmiþ, donuklaþmýþ, kaygý ve nefret dolmuþ...
Eline deðmek için yol arayan ellerim, Sana dokunmak için çýrpýnan dudaklarým Þimdi senin yanýnda ve senden uzaktalar. ’Doymak’ bu ise eðer, ’aç kalmak’ ne güzelmiþ, Ne güzelmiþ bir rüzgâr olup saçýnda esmek Ve her gece bir þiir yaratmak sokaðýnda, Ya da her sabah bir baþka þarký ile uyanmak...
Oysa,bende mi günah mayýslar yozlaþtýysa, Ben mi yazmýþým sanki doða’nýn kaderini? Ellerim artýk sana þiir yazamýyorsa Ve bu kýrk yaþ, omzuma çökmüþse bir yük gibi, Günah bende mi? ...
(1977) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.