Geldim diyorsun ancak, uzaklarda gözlerin, Ürkek bakmandan belli, bir þeyler gizlediðin. “Seviyorum” desen de, içten deðil sözlerin, Vefan yokmuþ meðerse, yalanmýþ özlediðin.
Mutluluðu kýskandýn, ömrüme zehir kattýn, Sevgim külfet, zül geldi, yüreðine sinmedi. Keder veren sözlerle, her gün sitemle çattýn, Beni günsüz öldürdün, hâlâ öfken dinmedi.
Bir zamanlar mesuttum, þimdi harabe içim, Sevmelere piþmaným, kalbime yasak ettim. Deðersizim bahtsýzým, belki gözünde hiçim, Bu aldýðýn intikam, bilmem ki sana nettim?
Kararttýðýn bahtýma, bir gün güneþ doðacak, Nazlarýn ve endamýn, sahte gülmen bitecek. Vicdanýndan kopan ses, gururunu boðacak, Duygun içimde sönüp, ismin hepten yitecek.
Rüzgâr ektin mademki, hep fýrtýna biçersin, Piþman olur anlarsýn, yaþ dökerek ararsýn. Elem kaplar gönlünü, her an hicran içersin, Tek dostun aynan kalýr, ak saçlarý tararsýn.
Bizden kalan her aný, tüterken gözlerinde, Yutkunursun son kere, aþkýn buruk tadýný. Küllenen hüzün kalýr, kalp kýran sözlerinde, Bir gün der ki kitaplar; “aþkýn katil kadýný.”
Hayallerim kayboldu, ömrümde sevgin bitti, Ne mevsimler ilkbahar, ne de içimde varsýn. Umutlarým bir güldü, küstürdün soldu gitti, Artýk bir tanem deðil, vefasýz kalpsiz yarsýn.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Entellektüel-41 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.