MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

ONLAR




Onlar ilkbaharda yeni açmýþ papatyalardý,
Yeþil çimenlerin üstünde, küçük ve güler yüzlü
Ortalarýnda Güneþ gibi parlayan bir sarý
Ve lekesizdi bembeyaz yapraklarý...
Yaðmurlarda ýslanýr, mutlu olurlardý,
Sonra güneþte kururlar, yine mutlu olurlardý.
Onlar hiç gül olmadýlar gülistanlarda,
Yakalara da takýlmadýlar menekþeler gibi
Hiç üzülmediler, hep yerde ayak altýnda kalmaktan bile
Öylece yaþadýlar yeþil çimenler arasýnda,
Gelinciklerle el ele...

Onlar, bomboþ bir yolda yürüdüler hep
Ne bir çiçek, ne bir kuþ sesi
Bir ellerinde sapý kopmuþ, fakat kokusu çok asil bir karanfil,
Öbür ellerinde delik bir torba dolusu umut
Ve üzerlerinde hep, kapkara, uðursuz bir bulut...
O bulut hiç yol vermedi Güneþin oklarýna
Ve hiç ýþýk vurmadý onlarýn baþlarýna, aydýnlanmadýlar,
Hep o koyu gölgede kaldýlar...
Yolun nereye varacaðýný bilmiyorlardý,
“Bu yol doðrudur, yürüyün” denmiþti onlara, yürüyorlardý...
Arada bir aðaç altýna gizlenip sarýldýlar birbirlerine,
Gencecik yüreklerinde tertemiz aþklar yaþadýlar
Ya da yaþadýklarýný sandýlar.
Sonra yine yürüdüler, çatlamýþ tabanlarýyla, taþlarda sekerek
Ve o delik torbadan ümitler dökerek...

Onlar, bir meydanda toplanmýþlardý; karþýlýklý iki gruptular.
Aslýnda, hepsi onlardandý, hepsi “onlar”dý,
Birbirlerine önce yumruklarýný, sonra kurþun sýkýyorlardý
Birer kitap okumuþlar, dünyayý çözdüklerini sanýyorlardý
En bilge tavýrlarda aldanýyorlardý.
Bir yanda “enternasyonal”, öbür yanda “nasyonal sosyalizm”
Ve yukarýda gizlenmiþ, sinsi sinsi gülüyordu onlara
“Emperyalist kapitalizm”...
Birbirine kurþun sýkýyordu, kandýrýlmýþ ve inanmýþ baþlar,
Oysa Atatürk Anýtýný yaralýyordu attýklarý taþlar...
Ellerindeki sapsýz karanfillerin kokularý sökülmüþtü,
Delik torbalarda hiç ümit kalmamýþtý, hepsi dökülmüþtü...

Onlar þimdi sararýp kurumuþ papatya yapraklarý,
Dökülen umutlar, yeþermemiþ ve yeþermeyecek tohumlar gibi
Öksüz býrakmýþ kýraç topraklarý...
Onlar þimdi þaþkýn, onlar þimdi mutsuz, onlar þimdi piþman,
Onlar, hakkýný ödeyemedikleri topraklara mahcup, onlar periþan!
Dahasý, onlar yeþermek için bahar da beklemiyorlar, onlar umutsuz
O aðaç diplerinden kalmýþ bir hatýradýr þimdi tek övünçleri
Sevgilinin kokusu kurumuþ dudaklarýnda
Susadýkça anlarýz,
Aslýnda, “onlar” hepimiz
Ve biz,”onlar”ýz...

Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.